Αυτή τη φορά η μετανάστευση είναι αναγκαστική και πάλι, αλλά αφορά την αφρόκρεμα των νέων επιστημόνων. Τα καλύτερα νέα μυαλά της Ελλάδας, που φεύγουν για να επιβιώσουν. Μόνο για το 2013 οι Έλληνες που έφυγαν αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το 2% του συνολικού εργατικού δυναμικού της χώρας, ενώ η αναλογία των νέων της πλέον παραγωγικής ηλικίας 25-39 ετών ξεπερνά το 50% στο σύνολο των εξερχόμενων.
Ουσιαστικά πρόκειται για την μεγαλύτερη οικονομική, πνευματική και αναπτυξιακή αφαίμαξη της ελληνικής κοινωνίας. Είναι γνωστό πως η μέση ελληνική οικογένεια επενδύει το μεγαλύτερο μέρος των οικονομικών της για τις σπουδές και το μέλλον των παιδιών. Στην περίπτωση αυτή πρόκειται για την τεράστια απώλεια δισεκατομμυρίων ευρώ που κόστισαν οι βασικές πανεπιστημιακές σπουδές, τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά των νέων παιδιών που φεύγουν στο εξωτερικό. Τα νέα παιδιά, που ως δημιουργοί ή στελέχη νέων πρωτοπόρων πρακτικών και επιχειρήσεων θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην ανάπτυξη της χώρας σε πολλούς τομείς, μετακινούνται στο εξωτερικό αφήνοντας πίσω τους μεγάλες απώλειες. Όσο κι αν μοιάζει παράξενο, η σημερινή μετανάστευση στην Ευρώπη κυρίως μοιάζει λίγο σαν την εσωτερική μετανάστευση που είχαμε στην Ελλάδα, από την δεκαετία του 60, και μετά από την οποία ερήμωσαν τα χωριά και οι ορεινές περιοχές και αναπτύχθηκε με τον πιο στρεβλό τρόπο το σύγχρονο ελληνικό τέρας. Μια ευρωπαϊκή χώρα με χαρακτηριστικά αφρικανικής, όπου κυριαρχεί η υπερσυγκέντρωση πληθυσμού σ’ ένα σημείο. Γιατί η Αθήνα είναι η μοναδική πρωτεύουσα της Ευρώπης που συγκεντρώνει το μισό πληθυσμό της χώρας.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΤΣΑΛΑΚΗΣ