Εμείς «μένουμε σπίτι» αλλά οι μουρνιές της πόλης άρχισαν να… «βγαίνουν». Στον Άγιο Νικόλαο υπάρχουν πολλές μουρνιές στους δρόμους. Οι περισσότερες δεν παράγουν καθόλου καρπούς -είναι στείρες- και χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για καλλωπιστικούς σκοπούς.
Σε 3-4 εβδομάδες θα βγάλουν και τα μούρα. Τα μαύρα μούρα είναι τα πιο νόστιμα από τα άλλα είδη και τρώγονται σκέτα ως φρούτο αλλά και για την παρασκευή χυμών. Τα κόκκινα μούρα έχουν χρώμα ανοιχτό πορφυρό, γεύση πολύ γλυκιά και χρησιμοποιούνται κυρίως στην παρασκευή μαρμελάδων.
▪ Ο Μανώλης Πιτυκάκης στο λεξικό του αναφέρει τις λέξεις μουρνόρακη (το απόσταγμα των μαύρων μούρων), μουρνοσόροπο (σιρόπι από μαύρα μούρα), μουρνοποδιά (γυναικεία μπροσποδιά που φοριέται όταν μαζεύονται μούρα), μουρνοβάφω (βάφω τσαπατσούλικα), ενώ υπάρχει και η λέξη μουρνιά για να δηλώσει τον καρκίνο του δέρματος (μοιάζει με μαύρα μούρα).
▪ Στο βιβλίο του Γ. Ιεραπετρίτη «Το Βραχάσι κατά την περίοδο της κατοχής και του εμφυλίου 1940-1950 διαβάζουμε: «Τα παιδιά ανέβηκαν στις πελώριες μαυρομουρνιές που περιέβαλλαν το εκκλησάκι και χόρτασαν με μούρνα. Κατεβαίνοντας από τις μουρνιές ήσαν αγνώριστοι. Μούτρα, χέρια και ρούχα ήσαν όλο κόκκινες μουτζούρες. Στη συνέχεια πήγαν όλοι μαζί στο Καβούσι του Αγιασμένου στο Βραχάσι για πλύσιμο. Το νερό άλλαξε χρώμα, φαινόταν σαν βυσσινάδα!».
Πριν από 2 χρόνια είχαμε μιαν εισβολή ενός ξυλοφάγου εντόμου που είχε αδυναμία στις μουρνιές. Ήταν το xylotrechus chinensis το οποίο, άγνωστο πώς, όπως και με τον κορονοϊό, ταξίδεψε από τη μακρινή Κίνα. Στον Άγιο Νικόλαο έγιναν ψεκασμοί και θα δούμε φέτος πώς θα εξελιχθεί η κατάστασή τους.