Η Κριτσά διαχρονικά είναι ένα σημαντικό κέντρο παραγωγής εξαιρετικού ελαιολάδου και γι’ αυτό δικαιούται και οφείλει να έχει και ένα Μουσείο Ελαιολάδου. Στην πρόσφατη επίσκεψή μου στο χωριό βρήκα ανοιχτή την πόρτα του «ελαιουργείου Καρύδη» και εισήλθα. Το ελαιουργείο βρίσκεται στο κέντρο του χωριού, δίπλα από την Παναγία Οδηγήτρια.
Φυσικά η κατάσταση που αντίκρισα ήταν η αναμενόμενη. Ένα εγκαταλειμμένο ερείπιο μέσα στο οποίο με δυσκολία μπορεί κάποιος να κινηθεί. Υπάρχουν ακόμα λίγα από τα μηχανήματα και τις εγκαταστάσεις της περιόδου που δούλευε (μέχρι τη δεκαετία του 80, όπως υπολογίζω από το υλικό που βρήκα) αλλά γενικά πρόκειται για μια εικόνα απογοητευτική. Μπαίνοντας στα αριστερά μας υπάρχουν ακόμα οι κάμερες, τα μικρά δωματιάκια όπου αποθήκευαν οι παραγωγοί τα σακιά με τις ελιές μέχρις ότου έρθει η σειρά να αλεστούν και να παραχθεί το λάδι τους. Δεν υπήρχε τότε η δυνατότητα ελαιοποίησης την ίδια μέρα, όπως συμβαίνει σήμερα με τα σύγχρονα μηχανήματα. Το αποτέλεσμα της πολυήμερης παραμονής στα δωματιάκια ήταν συχνά το χαμηλής ποιότητας ελαιόλαδο… αλλά ποιος νοιαζόταν τότε; Λάδι να ’ταν κι’ ότι να ’ταν!
Αυτό που σήμερα σκέφτομαι και δεν ξέρω αν μπορεί να υλοποιηθεί είναι η δημιουργία ενός Μουσείου Ελαιολάδου στην Κριτσά. Να μαζευτεί, ας πούμε στο ελαιουργείο Καρύδη, λόγω θέσης, ο πλήρης εξοπλισμός ενός παλιού ελαιουργείου, να προστεθούν τα μηχανήματα που λείπουν και έτσι να δημιουργηθεί ένας επισκέψιμος χώρος, ένα Μουσείο. Θα μπορούσε στον τομέα αυτό να βοηθήσει ο Ελαιουργικός Συνεταιρισμός της Κριτσάς.
Το μέλλον της Κριτσάς, στην μετά κορονοϊό εποχή, το προβλέπω λαμπρό καθώς θα έχουν αλλάξει πολλά από όσα γνωρίζαμε και συνηθίσει μέχρι σήμερα για τον τουρισμό. Μαζί με την Παναγία Κερά, την αρχαία Λατώ, το φαράγγι, το Μουσείο Ροδάνθη, το Μουσείο Κριτσωτοπούλα, το Συνεταιρισμό Γυναικών, η Κριτσά θα έχει να επιδείξει και το Μουσείο Ελαιολάδου.
ΛΕΩΝ.Κ.