Για τον Δημήτρη Αντ. Χατζηπαναγιώτη
Πατέρα μας/παππού μας, αγαπημένε,
Σε ευχαριστούμε για όλα όσα μας χάρισες τόσα χρόνια και είναι πάρα πολλά.
Ήσουν ο φάρος που φώτιζες τις ζωές μας με το φως σου, να βρίσκουμε τον δρόμο μας. Ήσουν ο πιο δίκαιος άνθρωπος, ανιδιοτελής, τίμιος, με ήθος και ακεραιότητα. Δε φοβήθηκες ποτέ να ορθώσεις το ανάστημά σου για να υποστηρίξεις τα πιστεύω σου και έδωσες πολλούς αγώνες στη ζωή σου. Πάντα αγαπούσες με πάθος, έδινες με πάθος, την ψυχή σου ολόκληρη. Πάντα διακριτικά και αθόρυβα βοηθούσες όποιον είχε ανάγκη. Πάντα με υπέρμετρο ζήλο, στη δουλειά σου, στην οικογένειά σου, στην καθημερινότητά σου, στην εκκλησία των Αγίων Αναργύρων, που τόσο αγάπησες και διακόνησες χρόνια ολόκληρα. Πάντα παρών στις χαρές και τις λύπες όλων. Σύζυγος, πατέρας, παππούς, αδελφός, φίλος… Ποιός δε γνώρισε τη ζεστασιά της καρδιάς σου;
Μας έπαιρνες πιτσιρίκια από το χεράκι και μας γύριζες να μάθουμε και να γευτούμε τα πάντα. Μας γέμιζες δώρα, μας μάθαινες κολύμπι, ψάρεμα, μας δίδασκες για τον Θεό, για αξίες και ιδανικά. Πάντα με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι γέμισες τα άλμπουμ της ζωής μας. Μαζί με την αφοσιωμένη μητέρα μας, τη γιαγιά μας είστε τα καλοκαίρια όλης της παιδικής και της ενήλικης ζωής μας.
Μπορούμε να γράψουμε βιβλία πολλά για ‘σένα, τον υπέροχο, τον μοναδικό, τον λεβέντη, τον κύριο Δημήτρη, τον πατέρα μας, τον παππού μας… Ποιός θα γεμίσει το κενό που αφήνεις;…
Σου χρωστάμε πολλά, σε αγαπάμε και ευχόμαστε να έχουμε πάντα την ευχή σου.
Καλό ταξίδι, καλό Παράδεισο πολυαγαπημένε μας!
Τα παιδιά σου και τα εγγόνιά σου