Οι περισσότεροι έχουν μαζέψει τις ελιές τους, πιθανότατα έχουν κάνει και κλαδέματα και αυτό που απομένει είναι ορισμένες πρακτικές ώστε το ελαιόδεντρο να μπορέσει να δώσει ικανοποιητική ανθοφορία και να παραγάγει την επόμενη χρονιά. ) Ο γεωπόνος Κωνσταντίνος Κωνσταντακόπουλος (agroclica) συμβουλεύει:
α) Ψεκασμός με χαλκούχα σκευάσματα, καθώς έχουν δημιουργηθεί πληγές από το ράβδισμα και είναι εύκολη είσοδος για τα παθογόνα.
β) Προσθήκη οργανικής ουσίας και άλλων ανόργανων λιπαντικών στοιχείων, καθώς μετά τη συγκομιδή του ελαιοκάρπου το δέντρο χάνει σημαντικές ποσότητες θρεπτικών στοιχείων και υδατανθράκων. Τα απαραίτητα στοιχεία για τις διαδικασίες αυτές είναι το άζωτο (N), ο φωσφόρος (P) και το κάλιο (K). Η οργανική ουσία που προστίθεται είναι συνήθως χωνεμένη κοπριά αγροτικών ζώων ή κομπόστ. Το λίπασμα πρέπει να πέφτει περιμετρικά των ελιών σε απόσταση από 0,5 έως 1 μέτρα από τον κορμό των δέντρων.
γ) Καταστροφή κλαδιών που απέμειναν από τη συγκομιδή. Η καύση των κλαδιών είναι μια πρακτική η οποία έχει απαγορευτεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση, λόγω της επιβάρυνσης της ατμόσφαιρας και την περιβαλλοντική υποβάθμιση που προκαλεί, αλλά και χάνεται πολύτιμη οργανική ουσία από το έδαφος. Για τον λόγο αυτό προτείνεται ενσωμάτωση των ελαιόκλαδων στο έδαφος ως λίπασμα, αφού πρώτα περάσουν από τον θρυμματιστή.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΛΩΝΤΖΑΣ