Την προηγούμενη εβδομάδα είχα τη χαρά να συναντηθώ με μια ομάδα παιδιών του 2ου Γυμνασίου Αγίου Νικολάου, που με την συνδρομή καθηγητών τους δημιούργησαν μια εφαρμογή προσβασιμότητας στην πόλη μας. Με την εφαρμογή αυτή θα έχει τη δυνατότητα το άτομο με αναπηρία, είτε είναι κάτοικος είτε επισκέπτης, να βρίσκει προσβάσιμα σημεία και μέρη εύκολα και να αποφεύγει, όσο γίνεται, τα μη προσβάσιμα.
Εντυπωσιάστηκα από τον ενθουσιασμό και την όρεξη των παιδιών καθώς και με την προετοιμασία που είχαν κάνει ήδη πριν ακόμα συναντηθούμε. Είχαν γυρίσει μόνοι τους την πόλη σημειώνοντας πεζοδρόμια που έχουν ράμπες και η πρόσβαση είναι καλή και πού δεν υπάρχουν ράμπες ή οδηγός τυφλών, πού υπάρχουν σπασμένα πλακάκια και εμπόδια, όπως κολόνες ή κάδοι απορριμμάτων, τα οποία δυσκολεύουν την διέλευση των ΑμεΑ. Επίσης είχαν προσέξει ότι σε πάρα πολλές ράμπες υπάρχει υψομετρική διαφορά από το οδόστρωμα, θεωρώντας ότι θα είναι δύσκολο να χρησιμοποιηθούν από χρήστες αμαξίδιου, όπως και τους το επιβεβαίωσα στην πράξη κάνοντας μαζί μια περιήγηση στην πόλη.
Απορίας άξιο είναι βέβαια πώς αυτό το τόσο απλό δεν το καταλαβαίνουν εκείνοι που σχεδιάζουν και φτιάχνουν τις ράμπες, τη στιγμή που 14χρονα παιδιά είναι σε θέση να το αντιληφθούν!!!
Η περιήγησή μας ξεκίνησε από την περιοχή του νοσοκομείου, με σκοπό να κατέβουμε στη λίμνη και να επιστρέψουμε από τον παραλιακό. Αυτή τη φορά πήγα επίτηδες από πεζοδρόμια και όχι ανάμεσα από τα κολονάκια, όπως κάνω συνήθως, ως εύκολη αν και άκρως επικίνδυνη λύση.
Τι αντιμετωπίσαμε λοιπόν σε αυτή την διαδρομή! Διαλέξαμε το πεζοδρόμιο της ευθείας του νοσοκομείου επειδή είχε ράμπα, σε αντίθεση με το πεζοδρόμιο του 2ουΔημοτικού. Όμως η τύχη μας τελείωσε λίγα μέτρα παρακάτω, αφού το πέρασμα μειώνεται αισθητά λόγω δέντρων και πινακίδων, με αποτέλεσμα να χρειάζομαι τη βοήθεια ενός από τους καθηγητές που ήταν στην ομάδα. Τη βοήθειά του ξαναχρειάστηκα πολλές φορές, όπως στο τέλος του πρώτου πεζοδρομίου που δεν έχει ράμπα, ενώ στην αρχή του επόμενου υπάρχει! Πριν όμως διαπιστώσαμε με χαρά ότι η είσοδος του μουσείου έχει ράμπα!!! Αν και δεν γνωρίζω πώς θα φτάσει ένα άτομο με αμαξίδιο ως εκεί λόγω της έλλειψης ραμπών στο πεζοδρόμιο του μουσείου! Συνεχίσαμε λοιπόν τη διαδρομή μας, που όσο κατηφόριζε το πεζοδρόμιο γινόταν επικλινές με αποτέλεσμα να χάνω τον έλεγχο του αμαξίδιου. Εδώ θα βοηθούσε η τοποθέτηση ανάγλυφων πλακών, που θα μείωναν την ολισθηρότητα του πεζοδρομίου. Αυτό θα εξυπηρετούσε και τη διέλευση μη ανάπηρων, γιατί παρατηρήσαμε ότι σε πολλά σημεία χρειάζεται έτσι και αλλιώς επισκευή λόγω καταστροφής των υπαρχουσών πλακών.
Η πρόσβαση βελτιώνεται μετά τη γέφυρα πηγαίνοντας προς τον παραλιακό, με το φαρδύ πεζοδρόμιο από τη μεριά της θάλασσας. Αν και ίσως για ακόμα μια φορά οι μελετητές και οι κατασκευαστές δε σκέφτηκαν ότι σε όλες τις διαβάσεις πεζών πρέπει να υπάρχουν ράμπες. Όπως και σε πολλές άλλες διαβάσεις πεζών στον Άγιο Νικόλαο έτσι και σε κάποιες διαβάσεις του παραλιακου δεν συμβαίνει το αυτονόητο. Για αρκετά μεγάλο διάστημα πρέπει είτε να παραμείνεις στο ίδιο πεζοδρόμιο είτε να κατέβεις ανορθόδοξα με τη βοήθεια κάποιου άλλου ατόμου. Τέλος, ανεβαίνοντας από το Αμμούδι για να φτάσουμε και πάλι στο νοσοκομείο πηγαίναμε από το δρόμο, γιατί το πεζοδρόμιο ουσιαστικά είναι ανύπαρκτο.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιήγησης τα παιδιά ήθελαν να μάθουν και για την ποιότητα ζωής ενός ατόμου με την δικιά μου αναπηρία. Πώς είναι οι δημόσιες υπηρεσίες, πού διασκεδάζω, αν αθλούμαι, αν πηγαίνω θάλασσα το καλοκαίρι και γενικά αν μπορώ να κάνω πράγματα με την ίδια ευκολία των μη ανάπηρων που ζούνε στον Άγιο Νικόλαο. Είχαν ήδη καταλάβει ότι οι απαντήσεις μου δεν θα ήταν και πολύ αισιόδοξες! Τους εξήγησα ότι όλα είναι αλυσίδα, πώς θα φτάσεις σε μία υπηρεσία ακόμα και αν είναι προσβάσιμη, που αρκετές δεν είναι, αν η προσβασιμότητα στην πόλη είναι αυτή που διαπίστωσαν και οι ίδιοι κάνοντας την εφαρμογή και τη βόλτα μαζί μου. Ευτυχώς που πολλές συναλλαγές με υπηρεσίες γίνονται πια μέσω διαδικτύου. Η άθληση εκτός σπιτιού είναι και αυτή δύσκολη λόγω έλλειψης υποδομών. Η κολύμβηση, που είναι ένα άθλημα το οποίο μπορούν να κάνουν όλα τα άτομα με αναπηρία, δεν υπάρχει ως επιλογή στον Άγιο Νικόλαο. Στο κολυμβητήριο, ενώ μπορούμε να μπούμε στο χώρο με τις πισίνες από την πλαϊνή πόρτα που έχει γίνει ράμπα, το να μπεις και να βγεις από την πισίνα μόνος είναι αδύνατον λόγω του ότι δεν υπάρχει γερανάκι, καθώς και οι απαραίτητες εγκαταστάσεις, όπως διαμορφωμένα ντουζ. Η κολύμβηση στη θάλασσα το καλοκαίρι είναι και αυτή απαγορευτική, αν θες να είσαι αυτόνομος. Έδειξα στα παιδιά βίντεο με το σύστημα seatrac και συζητήσαμε τη χρησιμότητα και την αυτονομία σε σχέση με τα αμαξίδια θαλάσσης, που έχουν δει στον Αλμυρό και στην παραλία του Αγίου Παντελεήμονα. Όσο για διασκέδαση, και εδώ οι επιλογές είναι ελάχιστες, καθώς τα μαγαζιά με πρόσβαση στην είσοδο και στους χώρους υγιεινής είναι μετρημένα στα δάχτυλα δυστυχώς.
Προβληματίστηκαν και για τις διεξόδους που έχουν παιδιά με αναπηρία στην πόλη μας εξαιτίας των παιδικών χαρών που συναντήσαμε, οι οποίες δεν έχουν καμία κούνια για παιδιά σε αμαξίδιο. Περνώντας από ΚΔΑΠ ρώτησαν αν πηγαίνουν παιδιά με αναπηρία. Τους εξήγησα ότι λόγω των αναγκών κάποιων αναπηριών υπάρχουν τα ΚΔΑΠ ΑμεΑ, που όμως στον Άγιο Νικόλαο δεν έχουν ιδρυθεί ακόμα.
Όπως ήταν φυσικό, η επόμενη ερώτηση των παιδιών ήταν αν έχουμε απευθυνθεί στο Δήμο για να λυθούν αυτά τα προβλήματα και τι έχει αλλάξει με τα χρόνια. Και πάλι η απάντηση δεν ήταν ευχάριστη!!! Πολύ λίγα έχουν αλλάξει, έχουν γίνει κάποιες ράμπες, όπως στη δημοτική βιβλιοθήκη. Έχουμε υποβάλει αιτήματα ως σύλλογος ΑμεΑ Επαρχίας Μεραμβέλλου για τα περισσότερα και είμαστε στην αναμονή για το εάν και πότε θα υλοποιηθούν. Θα είχε ενδιαφέρον να απαντούσαν και οι αρμόδιοι στην ερώτηση των παιδιών!!!!
Ο ιστοτοπος της εφαρμογής είναι https://storymaps.arcgis.com/stories/5f39ad0457ad4acf9add46280f99cb35
ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
Γραμματέας της Ένωσης ΑμεΑ Επαρχίας Μεραμβέλλου
