Πριν από 20 περίπου μέρες για τις ανάγκες διαπλάτυνσης ενός χωματόδρομου στη θέση Λυγιά του Νικηθιανού, ο τοπικός πρόεδρος έφερε μηχάνημα, έκοψε ένα κομμάτι χωράφι και ξερίζωσε μια μεγάλη ελιά, με τη σύμφωνη γνώμη του ιδιοκτήτη κ. Γ.Χ. Το μηχάνημα αφού τέλειωσε τη δουλειά που του είχε ανατεθεί αποχώρησε, όμως την άλλη μέρα κιόλας μέσα στα χώματα και τις πέτρες που αναμόχλευσε, ο πρόεδρος είδε ότι υπήρχε μια οβίδα κατασκουριασμένη από την πολυετία.
Ο γράφων τότε πήρε τηλέφωνο το 100, ήρθε το περιπολικό, παράλαβε με προσοχή την οβίδα και όλα καλά.
Την Τρίτη 5-11-2019 και ώρα 11.00 έβαλα μπροστά το ξυλοκοφτικό να κόψω την ελιά που ξερίζωσε το μηχάνημα για να τροφοδοτήσω το τζάκι μου (επειδή έλκω δικαιώματα) και όπως έκοβα τον κορμό, η αλυσίδα του ξυλοκοφτικού πέταξε ένα μεταλλικό κομμάτι δίπλα στα πόδια μου. Το κομμάτι αυτό ήταν από άλλη οβίδα η οποία είχε σφηνωθεί στον κορμό της γέρικης ελιάς. Έκανα το σταυρό μου που γλύτωσα από το θάνατο αφού γνωρίζω τον κίνδυνο που ελλοχεύει σε κάθε τέτοιο πολεμικό υλικό. Με πολλή προσοχή από τις γνώσεις που έχω, αφαίρεσα την υπόλοιπη οβίδα που ήταν σφηνωμένη στον κορμό την έβαλα σε μια σακούλα νάυλον και πήγα στο πάλαι ποτέ Αστυνομικό Τμήμα Νεάπολης για να την παραδώσω, όμως ο αστυνόμος ευγενέστατα με πληροφόρησε ότι δεν είναι η αρμόδια Υπηρεσία που μπορεί να το παραλάβει και με παρέπεμψε στον Άγιο Νικόλαο, μάλιστα έδωσε εντολή σε αστυφύλακα να επικοινωνήσει με την αρμόδια Υπηρεσία. Έφυγα με την οβίδα στο χέρι αποφασισμένος να πάρω τηλέφωνο μέχρι και το Αρχηγείο της Αστυνομίας να εκθέσω την κατάσταση, αλλά με πρόλαβε τηλεφώνημα ενός αστυνομικού για να με ρωτήσει πού βρίσκομαι να έρθει και να παραλάβει το σκουριασμένο αυτό πολεμικό υλικό. Το όργανο ήρθε, το παράλαβε και έφυγε. Δε γνωρίζω τι μεσολάβησε για να με αναζητά η Υπηρεσία, αλλά υποθέτω.
Το σημερινό μου αρθρίδιο δεν έχει σκοπό να πετάξει μομφή στον αστυνόμο που η στάση του δεν ήταν και η καλύτερη για κάθε πολίτη, ομολογώ όμως ότι αφού σχεδόν με απέπεμπε και με «απείλησε» μάλιστα, με ανακρίσεις και μπλεξίματα, του αποκάλυψα τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα.
Έτυχε να γνωρίζω από τέτοια μαραφέτια λόγω ειδικότητας που απόκτησα στο Πυροβολικό για τα μη εκκραγέντα βλήματα και δεν υπάκουσα ένα φίλο που με συμβούλεψε να πετάξω την οβίδα σε κάποιο ρυάκι γιατί αλλιώς θα βρω το μπελά μου με ανακρίσεις από την Αστυνομία. Η Αστυνομία, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν είναι μπαμπούλας κι ας έχει στην ιστορία της πολλά αρνητικά σχόλια, αλλά όμως και οι υπάλληλοί της πρέπει να παραστέκονται στον κάθε πολίτη ενεργά αν θέλουν (οι υπάλληλοί της) να αμβλύνουν τις σχέσεις τους. Η Αστυνομία δεν είναι μπαμπούλας. Επιμένω.
Σκοπός του παρόντος είναι να ενημερώσει όσους έχουν λιόφυτα στο Μεραμπελιώτικο κάμπο, ότι επαληθεύεται η ρήση των Γερμανών καταχτητών όταν ξεκουμπίζονταν από το Νησί μας: «Εμείς φεύγομε αλλά θα σας σκοτώνουμε για 100 χρόνια ακόμη». Ήδη έχουν περάσει 75 από τα 100 χρόνια.
Ας είμαστε προσεκτικοί όλοι όταν εντοπίζομε κάποιο μεταλλικό κατασκεύασμα και δη κατασκουριασμένο. Κίνδυνος – θάνατος.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΟΥΡΔΑΚΗΣ – ΝΙΣΠΙΤΑΣ