Βρήκε βούρλα η κ. Κούλα και έφτιαξε τρεις θαυμάσιες παρασύρες, τις σκούπες της παλιάς εποχής. Οι παρασύρες φτιαχνόταν από βούρλα και τις χρησιμοποιούσαν για να σκουπίζουν κυρίως τους εξωτερικούς χώρους. «Στο χωριό μου το σκούπισμα έξω από το σπίτι και στο πεζοδρόμιο γίνεται πολύ καλύτερα και πολύ πιο εύκολα με μια παράσυρα και όχι με την κοινή σκούπα», μας λέγει.
Τα βούρλα είναι από τα πιο κοινά υδρόβια φυτά των υγροτόπων της Ελλάδας. Ξεχωρίζουν από τα μακριά λεπτά βελονοειδή φύλλα τους. Είναι ριζωμένα στον πυθμένα ή στο ύψος του νερού, ενώ οι βλαστοί τους βρίσκονται πάνω από την επιφάνεια του νερού.
«Όπου δεις βουρλιά και βάτο, κάτεχε νερό ‘πο κάτω», λέγει ένα γνωμικό.
Στην ντοπιολαλιά υπάρχει και η λέξη βουρλιάζω, που σημαίνει ότι περνώ στο βούρλο διάφορους καρπούς (όπως σύκα), τους κάνω αρμαθιές και τους κρεμώ για να διατηρηθούν (μπελονιάζω).
Βουρλίδια λέγανε τα δερματικά, με τα οποία έδεναν τα δεμάτια των σιτηρών κατά τον θερισμό.
ΛΕΩΝ.Κ.