Πρόσφατα αναφερθήκαμε στις Πίνες της Ελούντας που, δυστυχώς, κάποια αρρώστια σχεδόν τις εξαφάνισε. Συναντήσαμε τον Ελουντιανό Μανώλη Λουκάκη και μας μίλησε για την εποχή της νεαρής του ηλικίας όταν «οι πίνες ήταν δάσος, ιδίως μεταξύ της Πλάκας και της Σπιναλόγκας, στη θέση Ρομπόλα. Αυτό μέχρι τη δεκαετία του 80. Θυμάμαι ότι ήταν τόσες πολλές που συχνά έκαναν ζημιά όταν θέλαμε να καλάρουμε. Τραβούσαμε από την ξηρά με τη ροκάνα, που οι ψαράδες έβαζαν στην πλάτη για να τραβάνε την τράτα και τα δίχτυα συχνά σχιζότανε», μας λέγει.
«Οι πίνες ήταν ο ωραιότερος μεζές, άγνωστος σε πολλούς. Ο πιο ικανός να τις βγάζει ήταν ο πατέρας μου, ο Ανδρέας Λουκάκης. Τις έβγαζε με ένα ειδικό εργαλείο που είχε φτιάξει. Το κρέας της είχε ένα κάρβουνο που το βγάζαμε και το υπόλοιπο το τηγανίζαμε. Σταδιακά άρχισαν να εξαφανίζονται και σήμερα είναι πια ελάχιστες, όπως και οι αχιβάδες που τις βγάζαμε με το τσουβάλι και φτιάχναμε τη γκαγκάβα».
Περασμένες εποχές, περασμένα μεγαλεία.
Όταν οι Ελουντιανοί ερχόντουσαν με τα καραβάκια
«Μέχρι το 1958 οι Ελουντιανοί ερχόντουσαν στον Άγιο Νικόλαο με τα καραβάκια» μας ενημέρωσε, μετά τις πίνες, ο Μανώλης Λουκάκης. «Υπήρχαν 5-6 καραβάκια που κάνανε καθημερινά δρομολόγια, μέσα από το Κανάλι που τότε ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από ότι σήμερα. Μετά φτιάχτηκε ο σημερινός δρόμος που ακολούθησε το μονοπάτι που υπήρχε, εκτός από το κομμάτι που σήμερα είναι μέρος του Candia Park και ο στενός δρόμος που ακόμα σώζεται πίσω από το ξενοδοχείο Μιραμπέλλο».
Μαθαίνουμε την ιστορία του τόπου μας.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΛΩΝΤΖΑΣ