Παραδοσιακά η γη οργώνεται για να ξεφορτωθούν τα ζιζάνια και να ανοίξει το έδαφος στη βροχή. Ωστόσο, εκτός από τη συμβολή στη διάβρωση, αυτό οδηγεί σε έλλειψη βιοποικιλότητας και σε φτωχό έδαφος, το οποίο στη συνέχεια, χρειάζεται θρεπτικά συστατικά, τα οποία αναπληρώνονται τεχνητά.
Τα τελευταία χρόνια πολλοί Ισπανοί καλλιεργητές λένε ότι, όταν οργώνεις, φέρνεις οργανικό υλικό στην επιφάνεια και μετά οξειδώνεται, οπότε, ό,τι είχατε αποθηκεύσει μπαίνει στην ατμόσφαιρα.
Στην Ελλάδα επικρατεί και η άποψη (John J.) ότι το πιο κατάλληλο φυτό για το έδαφος των ελαιώνων και των αμπελώνων για βιολογικές καλλιέργειες στη χώρα είναι η ξυνίδα, που τη λέμε και μπογιά. Φυτρώνει μόλις πέσουν οι πρώτες βροχές το Νοέμβριο, έχει πυκνή χαμηλή βλάστηση και πνίγει όλα τα άλλα ζιζάνια και με τους μικρούς κονδύλους που σχηματίζει στο έδαφος, το αφραταίνει και τον Μάιο ξεραίνεται χωρίς να αφήνει καθόλου φρύγανα.
Τα οφέλη της ξυνίδας είναι πολλά. Συγκράτηση νερού στο έδαφος το χειμώνα, αποφυγή διάβρωσης του εδάφους, αποφυγή εξόδων καλλιέργειας και ψεκασμού με ζιζανιοκτόνα, έλλειψη φρύγανων και αποφυγή πυρκαγιών. Φυτρώνει μόνη της τον επόμενο χρόνο, αρκεί να μην καλλιεργείται ή να ψεκάζεται το έδαφος! Θεωρείται και δώρο της φύσης για ορισμένους ελαιοπαραγωγούς και αμπελουργούς.
Σύμφωνα με άλλη άποψη, όταν αφήσεις την βλάστηση και δεν οργώνεις, τότε ο ελαιώνας δεν θα τη γλυτώσει από μια πυρκαγιά. Επίσης, όταν δεν οργώσεις, τότε πανωριζώνει η ξερική ελιά και δεν αποδίδει περισσότερο σε περιοχές που οι βροχές είναι ελάχιστες.
Εμείς θα συμπληρώσουμε ότι ο κάθε τόπος έχει τις δικές τους καλλιεργητικές φροντίδες… δεν είναι όλα ίδια και όμοια.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΛΩΝΤΖΑΣ