Ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στο Πάνω Μεραμπέλλο διαβάσαμε στο thegreektraveller.com που ασχολείται με ταξίδια στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην πιο άγνωστη και ανεξερεύνητη Ελλάδα… ταξίδια στον πολιτισμό, τα μνημεία, τα τοπία, την περιπέτεια, τη γαστρονομία και τους ανθρώπους:
¡ Τόπος με λιγοστό νερό -λέγεται και ξερικό Μεραμπέλλο-, γεμάτος κυκλικές πέτρινες στέρνες για να το φυλάνε. Κι όμως εδώ ρίζωσαν και πρόκοψαν άνθρωποι και έφτιαξαν περισσότερα από 30 χωριά και οικισμούς. Λάδι, πολύ αμύγδαλο, χαρούπι, κάποτε αμπέλια και λιγοστά κηπευτικά έδιναν ζωή στα πέτρινα κυβικά σπιτάκια.
¡ Τα τοπία είναι μια γεωγραφία της ερημιάς: βουβοί θαμνότοποι ζωγραφισμένοι με πέτρινα ζωνάρια, μάντρες, πέτρινοι πύργοι και ερειπωμένοι ανεμόμυλοι, αναιμικές αμυγδαλιές να σιγοκιτρινίζουν στο γλυκό απογευματινό φως, συκιές και βαθυπράσινες φραγκοσυκιές ριζωμένες στο λιγοστό χώμα, μαύρες μαντίλες κάτω από τις κληματαριές με τα χιλιοτσιμπημένα απ’ τα πουλιά φθινοπωρινά τσαμπιά και ο ασταμάτητος βοριάς να σιγοσφυρίζει στα άδεια πετροκάλυβα με τις τοξωτές πόρτες, τα ιδεογράμματα της ερημιάς. Τα ζεστά απογεύματα ο τόπος μυρίζει θυμάρι, πολύ φασκόμηλο, ζεστό χώμα μέντα και αρισμαρί, μυρίζει γιδόμαλλο και πυρωμένα βράχια, σάπια σταφύλια, ξερά σύκα, ώριμα ρόδια, κυδώνια και αγριαπίδια. Μοσχοβολάει Κρήτη…
¡ Στο Πάνω Μεραμπέλλο ο καιρός είναι γλυκός το καλοκαίρι και η ζέστη είναι ανεκτή, τα χρώματα πιο λαμπερά, οι άνθρωποι δουλεύουν στα χωράφια και δεν κρύβονται στη σκιά, το αεράκι είναι ευχάριστο και μετά από κάποιο ελαφρύ ψιλόβροχο τα αρώματα στις ρεματιές και τις γεμάτες βότανα ράχες μουδιάζουν την ανάσα και μεθάν τις αισθήσεις.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΛΩΝΤΖΑΣ