Το εσπέρας της Τρίτης 25 Οκτωβρίου ο Σεβασμ. Μητροπολίτης κ. Γεράσιμος χοροστάτησε στον Εσπερινό που τελέσθηκε στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου του Βραχασώτη, καθολικό διαλελυμένης Ιεράς Μονής στην περιοχή Βραχασίου, το νότιο κλίτος του οποίου είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Αγίου ενδόξου Μεγαλομάρτυρος και θαυματουργού Δημητρίου του Μυροβλύτου.
Στο κήρυγμά του προς τον περιεστώτα λαό ο Σεβασμ. Μητροπολίτης κ. Γεράσιμος ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ήλθαμε σήμερα σε αυτό τον ιστορικό και ιερό τόπο, σε αυτή την ιστορική και παλαιά Ιερά Μονή του Μεραμβέλλου, για να τιμήσουμε τον Μεγαλομάρτυρα, τον θαυματουργό και Μυροβλύτη Άγιο Δημήτριο, το καύχημα της Πατρίδος μας, την Δόξα της Εκκλησίας, το στερέωμα της Οικουμένης, όπως ακούμε στα όμορφα τροπάρια του Εσπερινού.
Σε έναν λόγο του ο Άγιος Ανδρέας ο Κρήτης, ο ποιητής του Μεγάλου Κανόνος, μας προτρέπει να τιμήσουμε τον Άγιο Δημήτριο γιατί –όπως λέγει– ανεδείχθη σοφός διά της διδασκαλίας του στους ανθρώπους της εποχής του αλλά και επειδή αξιώθηκε να στεφανωθεί με το μαρτύριό του, το μεγάλο Μαρτύριο που υπέμεινε καρτερικά.
Ο Άγιος Δημήτριος εξαιτίας της μορφώσεως και της ανδρείας του, είχε τιμηθεί σε ηλικία μόλις 24 ετών με ιδιαίτερα αξιώματα από τον αυτοκράτορα Γαλέριο. Είχε γίνει Δούκας της Θεσσαλονίκης και ανθύπατος ολόκληρης της Θετταλίας, ολοκλήρου σχεδόν του Ιλλυρικού.
Εκείνο όμως για το οποίο διακρίθηκε ήταν η μεγάλη του αγάπη για τον Ιησού Χριστό. Γι’ αυτό δεν υπολόγιζε απολύτως τίποτα, δεν τον έθελξαν όλα αυτά τα αξιώματα, οι τιμές και οι δόξες που του είχε χαρίσει ο επίγειος βασιλεύς. Εκείνο το οποίο ποθούσε πραγματικά ήταν να βρίσκεται σε διαρκή επικοινωνία με τον Χριστό. Αυτός ήταν το κέντρο της ζωής του και επειδή Τον αισθανόταν μέσα στην καρδιά του, προσπαθούσε να Τον διδάξει και στους γύρω του και ιδιαιτέρως στους νέους ανθρώπους. Γι’ αυτό και στο ψηφιδωτό του 5ου αιώνα που υπάρχει στην μεγάλη Βασιλική που είναι αφιερωμένη στην μνήμη του στην Θεσσαλονίκη, απεικονίζεται να κρατάει στα χέρια του δύο παιδιά και να τα οδηγεί στον Χριστό».
Την κυριώνυμο ημέρα της Εορτής, Τετάρτη 26 Οκτωβρίου, ο Σεβασμ. Μητροπολίτης κ. Γεράσιμος ιερούργησε στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Μαλίων, παλαιό Ενοριακό Ναό της πόλεως.
Στο κήρυγμα του Θείου Λόγου ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης ομίλησε περί της προσωπικότητας και τις αρετές του βίου του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, του Πολιούχου, Εφόρου και Προστάτου της πόλεως των Μαλίων και τόνισε: «Σήμερα η Εκκλησία μας καλεί να τιμήσουμε τον Μεγαλομάρτυρα Άγιο Δημήτριο ο οποίος αγωνίσθηκε τον καλόν αγώνα και αξιώθηκε να λάβει τον στέφανο της δικαιοσύνης από τον Θεό αλλά παράλληλα, κατά την διάρκεια της επιγείου ζωής του, να κηρύξει το Ευαγγέλιο του Χριστού όχι μονάχα με λόγια αλλά και με έργα. Γι’ αυτό προσελκύει εις τον αιώνα τον άπαντα πλήθη νέων ανθρώπων που συρρέουν γύρω του για να ακούσουν το κήρυγμα του Ευαγγελίου, τον Λόγο του αληθινού Θεού αλλά και να δουν πώς βιώνεται στην καθημερινή μας ζωή.
Ο Άγιος Δημήτριος γεννιέται και ζει σε μια δύσκολη εποχή, στο τελευταίο τέταρτο του 3ου αιώνα, γύρω στο 270 μ.Χ. Είναι η περίοδος της ειδωλολατρίας, είναι η περίοδος κατά την οποία το να είναι κάποιος χριστιανός έθετε σε κίνδυνο όχι μονάχα την εργασία του αλλά και την ίδια του τη ζωή. Και όμως ο Άγιος Δημήτριος αψηφεί τα πάντα, θέτει στο περιθώριο όλα τα αξιώματα και δεν διστάζει ακόμη και να κάνει ανυπακοή μπροστά στον αυτοκράτορα Γαλέριο, ο οποίος επιστρέφοντας από μία νικηφόρο εκστρατεία, μαθαίνει ότι ο Άγιος Δημήτριος είναι χριστιανός.
Αυτό εξόργισε τον αυτοκράτορα και τότε πρόσταξε να καλέσουν μπροστά του τον Δημήτριο ο οποίος χωρίς να δειλιάσει, ομολόγησε ευθαρσώς ότι είναι δούλος του αληθινού Θεού, που δεν είναι άλλος από τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Τότε φυλακίστηκε σε μια κατακόμβη που υπάρχει μέχρι σήμερα κάτω από το Άγιο Βήμα της Βασιλικής της Θεσσαλονίκης. Εκεί πέρασε πολλές ημέρες, εκεί και τελειώθηκε ο Άγιος Δημήτριος».
Κατακλείοντας την ομιλία του ο Σεβασμιώτατος υπεγράμμισε: «Ο Άγιος Δημήτριος είχε βιωματική Πίστη. Ό,τι έλεγε, ό,τι κήρυττε για το Ευαγγέλιο του Χριστού, αυτό και εφάρμοζε στη ζωή του. Γι’ αυτό αναδείχθηκε Μεγαλομάρτυς και Αθλοφόρος, γι’ αυτό και είναι τόσο αγαπητός σήμερα από τους ανθρώπους και τον Θεό, γι’ αυτό και επιτελεί πάμπολλα θαύματα και το μύρο ρέει ακόμη μέχρι τις μέρες μας από τα Άγια Λείψανά του.
Για όλα αυτά που προσέφερε στην Εκκλησία κι εμείς τόσους αιώνες μετά, τον εγκωμιάζουμε και τον τιμούμε και θα πρέπει να προσευχόμαστε στον Θεό να μας χαρίζει την δική του Πίστη. Διότι μονάχα τότε η αγάπη μας προς τον Θεό γίνεται πράξη, μονάχα τότε το Ευαγγέλιο του Χριστού εφαρμόζεται στη ζωή μας.
Χρειάζεται λοιπόν να ζούμε τον Χριστό κάθε ημέρα, κάθε στιγμή της ζωής μας όπως έκανε και ο Άγιος Δημήτριος, για να έχουμε κι εμείς τις πρεσβείες του και την χάρη του Τριαδικού Θεού και να αξιωθούμε της αιωνίου μακαριότητος που ο Άγιος Δημήτριος απολαμβάνει από την ημέρα του μαρτυρίου του».
