Μια ομάδα από φατσούλες χαρούμενες και συγκεντρωμένες, αφοσιωμένες στο έργο τους. Συγκεντρωμένες αλλά και χαλαρές μαζί, να διασκεδάζουν, σε κάτι που πιθανώς να τις κάνει να χαμογελούν ξανά, για πολλά χρόνια μετά. Πόσες φορές έχουμε την ευκαιρία να συμβεί αυτό; Να γίνουμε ομάδα με τον διπλανό μας, να στηρίξουμε ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί την κοινή προσπάθεια. Μικρογραφία ιδανικής πολιτείας.
Ομολογώ ότι συγκινήθηκα πολλές φορές. Όχι τόσο για το καλλιτεχνικό κομμάτι, παρ’ότι άρτιο και σημαντικό. Λίγο περισσότερο για την επιλογή των τραγουδιών και των συνθετών και την «ευγενική υπενθύμιση» του ποιοι είμαστε, την κοινή μας πορεία από το παρελθόν ως το σήμερα, πορεία που συνεχώς τίθεται υπό αμφισβήτηση. Πάνω απ’ όλα, όμως, για την προσπάθεια, την συγκέντρωση και την ενέργεια, θετική ενέργεια. Ενέργεια που κατέκλυσε την αίθουσα και δεν νομίζω να έμεινε από κανέναν απαρατήρητη, δεν γινόταν.
Τι είναι Σχολείο; Για μένα προσωπικά είναι μία ομάδα ανθρώπων ανοιχτή στην κοινωνία, που εμπλέκεται, αποδέχεται, χωνεύει, αναπαράγει και πολλαπλασιάζει. Συνεργασία – Ομαδικότητα – Αποδοχή – Ανάληψη Ευθύνης και Πρωτοβουλίας. Και προσφέρει. Έχουμε ανάγκη να ανήκουμε. Να συμμετέχουμε. Και επιτέλους, να παράγουμε. Βαριές φράσεις και μεγάλα λόγια. Το βράδυ του Σαββάτου όλα αυτά έγιναν. Χωρίς πολλά πολλά λόγια.
Ένα μεγάλο μπράβο στους επαγγελματίες μουσικούς Βαγγέλη Περάκη και Αντώνη Κουμπανάκη, βράχοι που πάνω τους στηρίχθηκαν τα παιδιά.
Για τα παιδιά δεν έχω λόγια. Το «μπράβο» είναι λίγο. Να είστε περήφανα γι’ αυτό που μας προσφέρατε. Εμείς οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι συμπολίτες πάντα να τα χαιρόμαστε και να τα καμαρώνουμε.
Γιάννα, Αδελφούλα μου, είμαι πολύ περήφανος για σένα.
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ
