Οι λαγοκέφαλοι έχουν εξαφανίσει τα ψάρια και κυρίως τα κεφαλόποδα (χταπόδια, σουπιές, καλαμάρια, προκαλώντας τεράστια οικολογική και οικονομική καταστροφή στους αλιείς.
Από τις πρώτες περιοχές που κατέλαβαν εισβάλλοντας από τη διώρυγα του Σουέζ στη Μεσόγειο, ήταν η θαλάσσια περιοχή του Νομού Λασιθίου. Και ενώ αλιεύονται όλο και περισσότεροι – που δείχνει ότι ο πολλαπλασιασμός των δηλητηριωδών αυτών εισβολέων είναι ανεξέλεγκτος, αφού φυσικούς εχθρούς δε φαίνεται να έχουν – καμία ουσιαστική ενέργεια δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα από πλευράς πολιτείας, για να ερευνηθεί το πρόβλημα και να αναζητηθούν τρόποι και μέσα για την αντιμετώπισή του.
Νέα πρόταση κατατέθηκε για ένταξη στον άξονα Καινοτομίας του Επιχειρησιακού Προγράμματος Αλιείας και Θάλασσας, στο πλαίσιο άλλης μιας προσπάθειας που καταβάλλουν από κοινού τα Τμήματα Αλιείας σε συνεργασία με το ΕΛΚΕΘΕ, με γραπτή μάλιστα συναίνεση των αλιέων, ώστε να διερευνηθεί τι συμβαίνει στις θάλασσές μας από την παρουσία του λαγοκέφαλου.
Αυτό δήλωσε στην ΑΝΑΤΟΛΗ η ιχθυολόγος της Διεύθυνσης Αγροτικής Οικονομίας Λασιθίου κ. Ελένη Ψόχιου, εξηγώντας ότι είναι αβέβαιο αν θα ενταχθεί η πρόταση στο πρόγραμμα για χρηματοδότηση, μιας και αφορά μόνο τις θάλασσες της Κρήτης. Προς το παρόν, στην υπόλοιπη Ελλάδα απλώς ακούνε – δεν έχουν ακόμη βιώσει – το πρόβλημα της εξάπλωσης και της ζημιάς που προκαλεί στην ιχθυοπανίδα ο λαγοκέφαλος, αν και υπάρχουν ενδείξεις ότι το ψάρι με τις ισχυρές τοξίνες, έχει ήδη αρχίσει να εξαπλώνεται και βορειότερα. Στις 27 Σεπτεμβρίου ένας ψαράς έπιασε ένα μεγάλο λαγοκέφαλο ψαρεύοντας με δίχτυα στο Ρίο.
Την πρόταση κατέθεσε το ΕΛΚΕΘΕ και βρίσκεται στη φάση αξιολόγησης από τη Διαχειριστική Αρχή Αλιείας του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης. Ελπίζομε οι παράγοντες της Διαχειριστικής Αρχής να αντιληφθούν το μέγεθος της απειλής.
Η κ. Ψόχιου επεσήμανε ότι μόλις ξαναβγεί η βιντζότρατα – η οποία είχε παυθεί κατά κακή συγκυρία όταν είχε πρωτοεμφανιστεί ο λαγοκέφαλος στις θάλασσές μας – θα διαπιστώσουμε και ποια έκταση έχει λάβει η παρουσία του.
«Το επισημαίνομε σε όλους τους τόνους στο υπουργείο και το πιστεύω και προσωπικά, ότι το χρωστάμε στον εαυτό μας να το ψάξομε το ζήτημα. Δεν μπορεί να έρχεται ο καθένας και να λέει και από μια «ιστορία» για το λαγοκέφαλο. Αν θέλω να είμαι επιστήμονας και να ξέρω πού πατάω, οφείλω να δω τι γίνεται και αυτό δεν το έχουμε ερευνήσει μέχρι στιγμής. Εννοείται ότι με δυναμίτη δεν μπορώ να σκοτώσω τους λαγοκέφαλους στη θάλασσα. Μπορώ να χρησιμοποιήσω παγίδες φερορμονών, που είναι το τελευταίο εργαλείο στην αλιεία, αφού η φερορμόνη του είναι η ίδια η δηλητηριώδης τοξίνη του – η τετραδοτοξίνη – για να προσελκύσω τα ενήλικα να τα παγιδεύσω και να μην αναπαραχθούν; Aν πάλι πάνε σε συγκεκριμένα σημεία και αναπαραχθούν, μήπως μπορέσω να το λειτουργήσω έτσι; Αν πάλι υπάρχουν σημεία αναπαραγωγής και ανάπτυξης των μικρών (nursery grounds) μπορώ να σαρώσω εκείνη την περιοχή το διάστημα εκείνο;».
Είναι ερωτηματικά που ενδεχομένως να λάβουν απαντήσεις με την υλοποίηση των προτάσεων που περιλαμβάνει το σχέδιο – μελέτη που έχει κατατεθεί στο υπουργείο.
ΝΙΚΟΣ ΤΡΑΝΤΑΣ
