Στην Ελπίδα μας
Στα προσωπα των μαθητών του κάθε δάσκαλος ονειρεύεται έναν καλύτερο κόσμο.
Θέλει, εκείνος, τον κόσμο να αποχαιρετάει πρώτος και να τον παραδίδειι στα παιδιά του, μαζί με την καρδιά του, της ιδέες του και τις αξίες .
Έτσι κι ‘γω, ο ελάχιστος των διδασκάλων, φιλομέτρησα τα απολυτήρια των μαθητών του Γυμνασίου, που άνοιξαν τα φτερά τους για το Λύκειο. Τα καμαρωσα απο τις φωτογραφίες τους. Πολλά τα γνώριζα, ιδιαίτερα όσα έκαναν το ταλέντο τους στον αθλητισμό και τη μουσική, χόμπι.
Και την Ελπίδα γνώριζα. Καμάρωνα τα πλούσια χαρίσματα της.
Την περιμέναμε, όπως όλα τα παιδιά. Χριεαζόμασταν και μπασκετμπολίστριες και χορευτές.
Δεν ήρθε, ταξίδεψε γι αλους κόσμους, άλλα τερεν. Έχει σπουδαίο ταλέντο. Εκεί που πήγε, την υποδέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες.
Κι εμείς, οι δάσκαλοι στο προσκλητήριο της τάξης, Ελπίδα!!!!!!! φωνάζουμε.
Αντιλαλεί μια φωνή απο τον Ουρανό, παρούσα, εδώ είμαι με τη χαρά μου, το γέλιο μου, την αισιοδοξία μου, την επιμονή μου, την αγάπη μου.
Αγαπημενό μου παιδί, έχεις την αγάπη μου και την προσευχή μου. Θέλω κι εγώ να έχω τη δική σου, έως συναντηθούμε.
Με τις πένες που κρούω τις χορδές στο κανονάκι, έσχισα την καρδιά μου, βούτηξα τα δάκτυλά μου στο αίμα της, έπαιξα ένα τραγούδι, της φύτρας σου, των προγόνων σου, απ’ τα αγιασμένα χώματα της Μικρασίας και σου το στέλνω, την ημέρα της γιορτής σου
Όσα άστρα ειναι στον ουρανό
Μαργαριταρένια μου
και λαμπουν ένα ένα
τόσες φορές τα μάτια μου
δακρύσανε για σένα
Μαραγαριταρένια μου
Άιντε καλέ μάνα
αγάπα με κι εμένα
κούνει καλε μανα
το παιδί για μένα
π´ ΓΙΩΡΓΗΣ ΤΖΑΒΛΑΣ
