Σήμερα Πέμπτη θα θαυμάσουμε το ολόγιομο φεγγάρι του Αυγούστου, δεύτερη φορά μέσα στον ίδιο μήνα. Η πρώτη πανσέληνος ήταν την 1η Αυγούστου.
Φέτος ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου πραγματοποίησε ανάβαση στην Οξά, δύο ημέρες πριν την πανσέληνο. Αυτή τη φορά η προσέγγιση έγινε όχι από τον Καλό Λάκκο, αλλά από τη δυτική πλευρά, των Λενικών (Ατσιμπραγά).
Περάσαμε δίπλα από τη μοναχική παλιά αγροικία «του Μακράκη», στην είσοδο της οποίας σώζονται χαράγματα με πλοιάρια και επιγραφή, που την τοποθετούν 80 χρόνια πριν. Συνεχίζουμε την ανηφορική πορεία μας ανάμεσα στα ανθισμένα θυμάρια, ώσπου φτάνουμε στο διάσελο της Οξάς. Απ’ εδώ έχουμε μια πρώτη θαυμάσια εικόνα του μαγευτικού Κόρφου, της Ελούντας και της Κολοκύθας με τη Σπιναλόγκα στο βάθος. Πιο ανατολικά το Γλαρονήσι. Αυτές τις εικόνες τις θαυμάζουμε συνεχώς στη διάρκεια της μίας ώρας που διήρκεσε η ανάβαση… ακόμα πιο εντυπωσιακές όσο ανεβαίνουμε. Στη συνέχεια ακολουθήσαμε το μονοπάτι που είναι πολύ καλά σηματοδοτημένο από την ΔΑΕΑΝ.
Μετά από μία αρκετά ανηφορική πορεία μιας ώρας φτάσαμε στην κορυφή της Οξάς, στο πιο βορειοδυτικό σημείο της, περιμένοντας τη δύση του ηλίου. Ο ήλιος πέφτει σιγά-σιγά, μεταβάλλοντας τα χρώματα του τοπίου γύρω μας. Είχαμε την τύχη να βλέπουμε συγχρόνως και τα δυο ουράνια σώματα. Την ίδια στιγμή που «χάναμε» τον ήλιο, βλέπαμε τη σελήνη να ανατέλλει. Ισάξιας ομορφιάς εικόνες!
Στη συνέχεια πορευτήκαμε ανατολικά του λόφου περπατώντας παράλληλα με το αρχαίο φρουριακό τείχος, -ο χώρος λειτούργησε ως ακρόπολη του Ολούντος- ανάμεσα από τα ξερά άνθη των γαϊδουράγκαθων. Όσο προχωράμε ανοίγονται μπροστά μας άλλες θαυμάσιες εικόνες, της πόλης του Αγίου Νικολάου και των Αγίων Πάντων. Περάσαμε δίπλα από αρκετές δεξαμενές νερού, μέχρι το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής. Ό,τι βλέπουμε γύρω μας συνδέεται κυρίως με τα πρώιμα βυζαντινά χρόνια και τον κίνδυνο από τους Σαρακηνούς πειρατές. Πιθανότατα εγκαταλείφθηκε μετά το 10ο αι.
Πολύ προσεκτικά πήραμε το δρόμο της επιστροφής, χρησιμοποιώντας τους φακούς, αλλά είχαμε και τη βοήθεια του φεγγαριού. Μερικές φορές μια κατάβαση είναι πιο κουραστική και επίπονη από μία ανάβαση. Φτάνουμε τελικά όλοι ασφαλείς στ’ αυτοκίνητά μας, αφού περπατήσαμε συνολικά 5 χλμ. με υψομετρική διαφορά 300 περίπου μέτρα σε τρεις ώρες. «Και του χρόνου!».
ΛΕΩΝ.Κ.
