ΣΑΝ σήμερα, 27 Ιουλίου, πριν από δυο χρόνια, έφυγε από κοντά μας ο Ηλίας Κοζύρης. Αλλά στιγμή δεν έχει φύγει από τη σκέψη μας. Επιτρέψτε μας λίγες γραμμές, στη δική του στήλη, στις δικές του «Πεννιές», αφιερωμένες στη μνήμη του…
ΣΗΜΕΡΑ, δυο χρόνια μετά, δύο χρόνια απουσίας, μας λείπει η πείρα του, οι πολύτιμες συμβουλές του, το λεπτό χιούμορ του. Η διακριτικότητα και η σύνεσή του. Ο μετριοπαθής και μειλίχιος χαρακτήρας του. Το ήθος του. Η αίσθηση του καλού και του δίκαιου σε κάθε του λέξη και πράξη. Η ανθρωπιά του. Και βέβαια αυτή η μεγάλη αγάπη και αγωνία για τον τόπο του και για τους συντοπίτες του, που καθρεφτιζόταν σε κάθε γραπτό, σε κάθε γραμμή που έβγαινε από τα χέρια του.
Ο Ηλίας Κοζύρης έζησε και κατέγραψε στην ΑΝΑΤΟΛΗ μια εποχή κοσμογονικών αλλαγών. Από τη μικρή αγροτική κοινωνία της Κριτσάς και τη μικρή πόλη του Αγίου Νικολάου, όπου ξεκίνησε, παιδάκι στο ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στη Νομική Σχολή των Αθηνών όπου σπούδασε και επιστρέφοντας έπειτα στη γενέτειρα, έζησε δύσκολα χρόνια: την κατοχή, τον εμφύλιο, τη δικτατορία. Εποχές πείνας, διαδοχικών οικονομικών, πολιτικών και ανθρωπιστικών κρίσεων και ας μην τις ονόμαζαν τότε έτσι.
Και έβαλε μέσα από τις σελίδες της ΑΝΑΤΟΛΗΣ, μέσα από τα δικά του γραπτά, μέσα από τις δικές του πράξεις, μέσα από την κοινωνική και πολιτιστική δράση του το δικό του «λιθαράκι» στην ανάπτυξη του τόπου του.
ΣΤΗ μεγάλη πρόκληση των ραγδαίων τεχνολογικών ανατροπών, η ανταπόκρισή του υπήρξε εντυπωσιακή. Έτοιμος πάντα να ενσωματώσει κάθε καινοτομία και στην εφημερίδα και στην προσωπική του ζωή. Πολύ νωρίς, πρωτοπορώντας ανάμεσα στις επαρχιακές εφημερίδες, προχώρησε τη μετάβαση στην ηλεκτρονική σελιδοποίηση. Ανταποκρίθηκε με εντυπωσιακή προσαρμοστικότητα στην εποχή του Διαδικτύου.
Προς το τέλος της ζωής του, εξάλλου, υιοθέτησε την εξ αποστάσεως εργασία. Λόγω των αναπνευστικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε, ξεκίνησε να δουλεύει από το σπίτι, καιρό πριν εισαχθεί η έννοια της τηλε-εργασίας στη ζωή των υπόλοιπων. Έτσι ποτέ δεν αποκόπηκε από τη δουλειά του αλλά ούτε και από την πόλη του.
ΜΕΧΡΙ την τελευταία στιγμή, στα 86 του χρόνια, μαχόταν στις επάλξεις. Στις επάλξεις της δημοσιογραφίας, στις επάλξεις του αγώνα για το κοινό καλό, για το καλό του τόπου του, που υπεραγαπούσε. Ακόμα και από το κρεβάτι του Βενιζέλειου Νοσοκομείου δεν έπαυσε μέχρι τέλους να συμμετέχει στην καθημερινή προσπάθεια του στησίματος της εφημερίδας. Της εφημερίδας που παρέλαβε το 1962 από τον πατέρα του, τον ιδρυτή της Μιχαήλ Ηλία Κοζύρη και παρέδωσε και εκείνος με τη σειρά του, σαράντα χρόνια μετά, στα παιδιά του.
Παρέδωσε μόνο τυπικά, γιατί παρά την συνταξιοδότησή του, συνέχισε μαζί τους και με τους συνεργάτες του, τον καθημερινό αγώνα. Αρνούμενος να αφεθεί στην απόλαυση και τις μικροχαρές της καθημερινής ζωής. Ίσως γιατί στη μαχόμενη δημοσιογραφία βρήκε το μεγαλύτερο νόημα.
ΠΑΝΤΟΤΕ με ήθος και αξιοπρέπεια. Χωρίς εξαρτήσεις, χωρίς παρωπίδες, χωρίς εμπάθεια και κυρίως ποτέ υποκινούμενος από προσωπικό συμφέρον. Αντιθέτως, με πολλές προσωπικές θυσίες.
Πάσχιζε πάντα καθετί που δημοσίευε να είναι ακριβές, διασταυρωμένο, να μη θίγει πρόσωπα και πάνω απ’ όλα να υπηρετεί το συμφέρον της τοπικής κοινωνίας. Εμφορούμενος πάντοτε από την αγάπη για το συνάνθρωπο, για τον συντοπίτη. Ενθαρρύνοντας και προσφέροντας πρόθυμα τη βοήθειά του σε κάθε μικρό ή μεγάλο αγώνα για την ανάπτυξη του τόπου του.
ΕΠΙΤΡΕΨΤΕ μας αυτή την προσωπική αναφορά σήμερα στην επέτειο του θανάτου του. Μέσα από τις γραμμές αυτές θέλουμε να τον ευχαριστήσουμε για όσα μεγάλα και μικρά μας πρόσφερε. Για όσα πρόσφερε στην φυσική του οικογένεια, στην εφημερίδα του, αλλά και στον τόπο του. Θα τον νιώθουμε πάντα δίπλα μας.
ΑΝΑΤΟΛΗ
