Μία ιδιαίτερη επιχείρηση υπάρχει στη Νεάπολη και την επισκέφθηκα πρόσφατα. Είναι το χαλκουργείο – φανοποιείο (χαλκιδιό) του Νίκου Μαστοράκη, μία τέχνη που διδάχθηκε από τον πατέρα του και, δυστυχώς, πάει να εκλείψει.
Ο κ. Νίκος δουλεύει και διαμορφώνει τον χαλκό. «Κατασκευάζω οτιδήποτε έχει σχέση με το χαλκό, αλλά και λαμαρινοδουλιές», λέγει και μας δείχνει ορισμένες από τις κατασκευές του, όπως είναι περιστροφικά για τις καμινάδες, ντινάκια για το λάδι, κουβάδες, λαδικά, καταβρεχτήρες, φαράσια, κλουβιά που συντηρούσαν και προστάτευαν παλιά τα τρόφιμα, μουζουράκια, σιγλάκια και καζάνια για τους κτηνοτρόφους, ρακοκάζανα, τσικάλια, τραπεζάκια, βαρέλια και διάφορα άλλα. Όλα τα αντικείμενα που βλέπουμε εκτεθειμένα είναι φτιαγμένα με εξαιρετική προσοχή. Ακόμα και η πρώτη ύλη που προμηθεύεται, όπως ο κασσίτερος, είναι εξαιρετικής ποιότητας, από το Βέλγιο.
Στο βάθος του καταστήματός του υπάρχει αίθουσα όπου βλέπουμε τα εργαλεία που χρησιμοποιεί, όπως είναι η στραντζόπρεσα, το τρυπάνι, το καμινέτο. Ευχής έργο θα είναι η τέχνη αυτή να μην χαθεί, να βρεθούν και άλλοι που θα θελήσουν να μάθουν τα μυστικά αυτής της παραδοσιακής δουλειάς. Δυστυχώς, όπως σημειώνει ο κ. Μαστοράκης, προς το παρόν δεν υπάρχει κάποιος για να συνεχίσει την τέχνη του. Οι καιροί άλλαξαν, τα υλικά και οι ανάγκες του κόσμου επίσης. Πάντως το εργαστήριο του κ. Νίκου παραμένει ζωντανό. Όχι μόνο ως επαγγελματικός χώρος, αλλά και ως κομμάτι της τοπικής ιστορίας.
ΥΓ: «Όποιος δε θέλει χτύπους στο χαλκιδιό, δεν πάει!», λέγει μία παροιμιακή έκφραση, που σημαίνει ότι όποιος δεν αντέχει τις δυσκολίες ή τις συνέπειες μιας επιλογής, καλύτερα να μην προχωρήσει σε ο,τιδήποτε!
ΛΕΩΝ.Κ.
