Η κριτική σε δημόσια πρόσωπα και θεσμούς, όταν ασκείται με νηφαλιότητα και με στόχο τη διαφάνεια, δεν συνιστά προσβολή αλλά βασικό στοιχείο μιας ζωντανής δημοκρατίας.
Η διατύπωση σκέψεων, η επισήμανση ψευδών, η καταγραφή διαδρομών και η υπογράμμιση θεσμικών ατοπημάτων, δεν μπορεί να ερμηνεύεται ως συκοφαντία.
Αν κάποιος αναζητά συκοφαντίες, καλό θα ήταν να στρέψει το βλέμμα σε συμπεριφορές που επί σειρά ετών διαμορφώνουν κλίμα διχαστικό και προσωπικά επιθετικό, υπό την ανοχή, αν όχι την ενθάρρυνση του δημάρχου.
Αντί ουσιαστικών απαντήσεων στο ζήτημα που συζητήθηκε, και που δυστυχώς εξελίχθηκε σε παρωδία με ευθύνη της εμπλεκόμενης στην καταγγελία προέδρου του ΔΣ, επιλέγεται μια εκφοβιστική ρητορική, με νομικές απειλές προς μια φωνή που επιχειρεί να συνδέσει τα γεγονότα και να φωτίσει πτυχές της δημόσιας ζωής.
Όμως η πραγματικότητα δεν σιωπά, ούτε φιμώνεται. Είναι εκεί. Δεν διαγράφεται.
Η δημόσια κριτική δεν είναι εχθρός της δημοκρατίας, είναι το οξυγόνο της.
Οταν απουσιάζουν οι απαντήσεις, περισσεύουν οι απειλές.
Δεν κρατώ το δάχτυλο υψωμένο. Καταθέτω μια οπτική ως ενεργός πολίτης που νοιάζεται και αγαπά τον τόπο του. Που πιστεύει και αγωνίζεται για την αλήθεια και τη διαφάνεια.
Προφανώς, ο κ. Μενεγάκης μπερδεύει την θεσμική ιδιότητα του δημάρχου με την επαγγελματική του ιδιότητα ως δικηγόρου.
Επιλέγει την ποινικοποίηση της πολιτικής αντιπαράθεσης, αντί επιχειρημάτων και ντοκουμέντων.
Ως πολίτης που στήριξα προεκλογικά τον Μενεγάκη και που θεωρώ πως ήταν καθοριστικές κάποιες από τις παρεμβάσεις μου, δεν περίμενα ευχαριστίες, αλλά ούτε και απειλές. Αντί να αναλογιστεί τα λάθη του, αντί να σκεφτεί τις αιτίες που αρκετοί από τους ψηφοφόρους του είναι απογοητευμένοι, αντί να δώσει απαντήσεις σε σοβαρές καταγγελίες, επιλέγει τη σύγκρουση με την αλήθεια.
Αντιλαμβάνομαι πως βρίσκεται σε δυσχερή θέση. Ομως, ως δημόσιο πρόσωπο οφείλει να γνωρίζει ότι ο δημόσιος ρόλος που του ανατέθηκε από τους πολίτες, εκ των πραγμάτων πρέπει να γίνεται αντικείμενο κριτικής. Για να λειτουργεί η δημόσια λογοδοσία που απαιτείται στην δημοκρατία μας.
Δεν με ενδιαφέρει η σύγκρουση, ούτε η ανούσια αντιπαράθεση. Με ενδιαφέρει η ευθύνη του δημόσιου λόγου. Το “αδιόρατο νήμα” εξακολουθεί να υπάρχει, για όποιον επιλέγει να το δει.
Σε ότι με αφορά, συμφωνώ με τον Ελύτη:
“Να ενοχλείτε, να είστε η άμμος και όχι το λάδι στα γρανάζια του κόσμου“.
Μιχάλης Βασιλάκης
Δημότης Αγίου Νικολάου
