Οι αναφορές στο ελαιόλαδο, ιδίως στις απούλητες ποσότητες και στη φετινή παραγωγή είναι συνεχείς, τις τελευταίες ημέρες. Συγκέντρωσα τις πληροφορίες που κρίνονται πιο ενδιαφέρουσες:
Στο μέτωπο της ανθοφορίας, οι εξελίξεις είναι θετικές, όχι όμως σε σημείο που να δικαιολογείται πανικός περί υπερβεντέµας. Φέτος εύλογα αναμένεται χαμηλότερο δέσιμο συγκριτικά µε πέρυσι, παρά την καλύτερη φαινομενικά ανθοφορία.
Μεγάλο μέρος της παραγωγής ελαιολάδου παραμένει απούλητο. Οι παραγωγοί δεν βιάστηκαν να πουλήσουν, περιμένοντας τις τιμές να ανέβουν, κάτι που τελικά δεν συνέβη, με αποτέλεσμα να μείνει απούλητο μεγάλο μέρος της παραγωγής. Μου θύμισε ανάλογο γεγονός την εποχή του… χρηματιστηρίου. Περιμένοντας να ανεβούν οι μετοχές, αυτό δεν έγινε ποτέ, μέχρι που έπιασαν πάτο!
Είναι αδιανόητο να φεύγει χύμα το ελαιόλαδο από την Κρήτη και για τον λόγο αυτό θα πρέπει να υπάρξει σύμπραξη δυνάμεων ώστε αυτό να αποτελέσει πια παρελθόν. Η πώληση χύμα στις εξαγωγές, η οποία φτάνει στο 50% με 60% της ετήσιας παραγωγής, φέρνει απώλειες 30% της αξίας του, αλλά και έλλειψη αναγνωρισιμότητας στις ξένες αγορές.
Στις σκέψεις υπάρχει ως λύση, η τυποποίηση του ελαιόλαδου. Αυτό δεν λέμε, χρόνια τώρα… ότι αυτή πρέπει να είναι η σωστή προώθηση του ελαιολάδου;
Προβληματισμοί για το ελαιόλαδο
Με προβλημάτισε ένα κείμενο για την ποιότητα του ελαιόλαδου που δημοσιεύθηκε στην εξειδικευμένη ιστοσελίδα olive news. Δύο, όπως αναφέρει, ειδήμονες του ελαιολάδου, ο Κωνσταντίνος Στεργίδης και η Μαρία Κατσούλη- εις βάθος γνώστες της αγοράς, αφού κάθε χρόνο και για μια δεκαετία διοργανώνουν το Διεθνή Διαγωνισμό Ελαιολάδου ATHENA-, τόλμησαν, διαβάζουμε, «να πούνε τα πράγματα με το όνομά τους!».
Ακολουθώντας τα βήματα του αμπελιού προχώρησαν, με γενναιότητα, σε μαζικές εκριζώσεις ελαιόδεντρων, ιδίως της κορωνέικης ποικιλίας και στράφηκαν σε δένδρα από το εξωτερικό (π.χ. από την Καλιφόρνια των ΗΠΑ, την Ισπανία, τη Χιλή, την Βραζιλία και την Ιταλία), αφού τα ελαιόλαδα αυτών των χωρών πρωτεύουν στους διεθνείς διαγωνισμούς, διαθέτοντας πολύ υψηλή ποιότητα και κύρος στο παγκόσμιο στερέωμα. Όπως ειπώθηκε «το ελληνικό ελαιόλαδο υστερεί σε ποιότητα και δεν πρέπει πλέον να επαναπαυόμαστε και να λέμε ότι δήθεν κάνουμε τα καλύτερα λάδια στον κόσμο». Στον ΑΤΗΕΝΑ βραβεύονται τα αμερικάνικα, ισπανικά, βραζιλιάνικα κλπ. ενώ τα ελληνικά “πατώνουν”.
Έθεσα το ερώτημα στον πρόεδρο του Αγροτικού Συνεταιρισμού Κριτσάς κ. Νίκο Αφορδακό και η απάντησή του ήταν ότι «αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα!» και θα συμφωνήσουμε μαζί του. Η βελτιωμένη ποιότητα και τα βραβεία δε θα έλθουν με μία νέα ποικιλία, αλλά με την καλύτερη διαχείριση της κορωνέικης ποικιλίας που έχουμε και αφορά το σωστό πότισμα, κλάδεμα και μάζεμα, τη μεταφορά του καρπού στο ελαιουργείο και τη σωστή επεξεργασία του εκεί.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΛΩΝΤΖΑΣ
