Με αφετηρία τη Σούγια το Σάββατο 07/06 περπατήσαμε το μονοπάτι Ε4 έως την παραλία Δώματα, όπου καταλήγει το φαράγγι του Κλάδου. Περάσαμε από την παραλία του Αγίου Αντωνίου με το ομώνυμο εκκλησάκι και ανεβήκαμε στο ύψωμα του Προφήτη Ηλία από όπου το βλέμμα μπορεί να απλωθεί ανεμπόδιστα τόσο μακριά στο πέλαγος μέχρι τη Γαύδο όσο και στις ψηλές κορυφές και τα άγρια φαράγγια της περιοχής.
Κατεβήκαμε στην περιοχή της αρχαίας Ποικιλασσού, στην παραλία Σεντόνι όπου καταλήγει το φαράγγι της Τρυπητής, διασχίσαμε κάθετα το φαράγγι του Κλάδου και διανυκτερεύσαμε στην παραλία Δώματα.
Την Κυριακή 08/06 συνεχίσαμε το μονοπάτι Ε4 προς Αγία Ρουμέλη αρχικά σε ανηφορική πορεία μέχρι υψόμετρο 500 μέτρων και κατόπιν με προσεκτικό και αργό βηματισμό λόγω της σαθρότητας του εδάφους κατεβήκαμε έως τον οικισμό.
Μερικές επισημάνσεις για τη διαδρομή από Σούγια έως Αγία Ρουμέλη:
Κατά γενική ομολογία είναι από τα δυσκολότερα τμήματα-αν όχι το δυσκολότερο- του μονοπατιού Ε4 στην Κρήτη. Τα ανεβοκατεβάσματα είναι συνεχή και πολλά, όσο κι αν προσπαθήσει να τα καταμετρήσει κάποιος, μάλλον θα κάνει λάθος στον μέτρημα. Σε πολλά σημεία, ειδικά στο δεύτερο μισό της διαδρομής από παραλία Σεντόνι έως παραλία Δώματα, υπάρχουν πολλά σαθρά σημεία και επίσης δεν είναι λίγες οι φορές που το μονοπάτι είναι εκτεθειμένο στο κενό, οπότε χρειάζεται προσεκτικός βηματισμός.
Σε περίπτωση τραυματισμού δεν είναι εύκολη η παροχή βοήθεια από τρίτους και τα συνεργεία διάσωσης θα χρειαστούν πολλές ώρες μέχρι να εμφανιστούν. Δεν υπάρχει εφοδιασμός νερού με εξαίρεση μία μικρή πηγή που το νερό της τώρα αρχές Ιουνίου ήταν εξαιρετικά λιγοστό και είναι βέβαιο ότι σε λίγες εβδομάδες θα έχει στερέψει. Μετά το φαράγγι της Τρυπητής και οδεύοντας προς Δώματα κάποιος έχει γεμίσει μία μαύρη δεξαμενή με νερό και υπάρχει επιγραφή ότι το νερό είναι πόσιμο. Η κίνηση αυτή μπορεί να σώσει ζωές.
Η καλύτερη περίοδος για να διασχίσει κάποιος το μονοπάτι είναι ο Μάιος και ο Οκτώβριος που οι θερμοκρασίες δεν είναι υψηλές. Τους υπόλοιπους καλοκαιρινούς μήνες οι πιθανότητες να περπατάς με καύσωνα είναι μεγαλύτερες και οι ανάγκες για πόσιμο νερό αυξάνονται κατακόρυφα. Γενικά, ο ορειβάτης δεν θα πρέπει να ξεκινήσει αν δεν έχει μαζί του τουλάχιστον έξι λίτρα νερό. Ίσως και να μην φτάσουν.
Τα παραπάνω βέβαια από μόνα τους βεβαιώνουν ότι η περιοχή έχει μια ξεχωριστή γοητεία, μια άγρια ομορφιά που σε συνεπαίρνει και δεν συναντάς συχνά στη ζωή σου. Επομένως αξίζει τον κόπο να το επιχειρήσει κάποιος, αλλά με προσεκτικό σχεδιασμό όσον αφορά τον εξοπλισμό και τα εφόδια και με σεβασμό στο μεγαλείο αυτής της φύσης.
Τη Δευτέρα 09/06 ξεκινήσαμε από Αγία Ρουμέλη αρχικά σε δρόμο τριών χιλιομέτρων και κατόπιν αφού μπήκαμε στο φαράγγι της Σαμαριάς ανεβήκαμε τα 13 χιλιόμετρα του μονοπατιού έως το Ξυλόσκαλο. Επίσης ξεχωριστή εμπειρία αφού για τη μισή διαδρομή περπατάς μόνος σου, χωρίς τον θόρυβο από τα πλήθη που συνήθως κατεβαίνουν το φαράγγι. Είδαμε ήλιο για πρώτη φορά στον οικισμό της Σαμαριάς στις 10:15.
Η περιοχή έχει χαρακτηριστεί Εθνικός Δρυμός από το 1962 και είναι υπό την επίβλεψη του Ο.ΦΥ.ΠΕ.Κ.Α. γεγονός που αποτελεί εγγύηση για την προστασία αυτού του ευαίσθητου οικοσυστήματος.
