Τεράστιο ήταν και παραμένει το πρόβλημα της έλλειψης πολλών φαρμάκων σε πανελλαδικό αλλά και επίπεδο Νομού Λασιθίου. Οι φαρμακοποιοί καθημερινά καταβάλλουν αλλεπάλληλες προσπάθειες προκειμένου να εξυπηρετήσουν τον κόσμο που προσέρχεται στα φαρμακεία, όμως κάποιες φορές δεν είναι εφικτό.
Ο επανεκλεγείς Πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Λασιθίου κ. Κωνσταντίνος Καλδής, μιλώντας στην ΑΝΑΤΟΛΗ και στη δημοσιογράφο Μαρίζα Ψαράκη, αναφέρθηκε στην κατάσταση που έχει δημιουργηθεί την τελευταία περίπου τετραετία.
Όπως είπε ο κ. Καλδής, αυτήν την περίοδο δεν υπάρχουν ιδιαίτερα σημαντικά προβλήματα που απασχολούν τον κλάδο όπως στο παρελθόν ήταν αυτό των πληρωμών και άλλα θέματα που οδηγούσαν τον κλάδο σε απεργιακές κινητοποιήσεις, όμως ένα μεγάλο ζήτημα που υπήρχε αλλά τώρα είναι πιο έντονο, αφορά τις ελλείψεις των φαρμάκων. Υπάρχον πρόβλημα που τίθεται από τον Πανελλήνιο Φαρμακευτικό Σύλλογο μέσω των επαφών του σε κεντρικό επίπεδο, με το ΕΦΚΑ, τους συνταξιούχους και άλλα που προκύπτουν ανά μήνα. Τοπικά όμως τους Συλλόγους σε πανελλήνιο επίπεδο απασχολεί ιδιαίτερα το θέμα της έλλειψης των φαρμάκων. «Ένα πρόβλημα που υπήρχε από παλιά, δεν λύθηκε ποτέ και επιδεινώνεται συνέχεια. Ένα πρόβλημα που φέρνει πολλές φορές σε απόγνωση όλους τους συναδέλφους στο φαρμακείο την ώρα της εξυπηρέτησης των πελατών γιατί όλοι οι συνάνθρωποι μας δεν μπορούν να βρουν το φάρμακο που θέλουν, την στιγμή που το θέλουν», τόνισε.
Όπως ανέφερε «υπάρχουν προβλήματα με τον εφοδιασμό της αγοράς, προβλήματα που προκύπτουν από την πηγή της τροφοδοσίας που είναι οι εταιρείες, υπάρχουν προβλήματα και στις φαρμακαποθήκες και σε πολύ μικρό βαθμό, σε μία πολύ μικρή μερίδα συναδέλφων – περίπου στο 1% – οι οποίοι δυστυχώς τα φάρμακα τα οποία προμηθεύονται από τις φαρμακαποθήκες, τα επανεξάγουν».
Οι δύο τελευταίοι κρίκοι της αλυσίδας, ο φαρμακοποιός και ο ασθενής, είναι εκείνοι όπως τόνισε ο κ. Καλδής που επωμίζονται το μεγαλύτερο βάρος αυτού του προβλήματος το οποίο έχει παρουσιαστεί τα τελευταία περίπου τέσσερα χρόνια και αντί να λύνεται επιδεινώνεται. «Κατά καιρούς υπάρχει μία ανάσα σε κάποια φάρμακα επειδή όταν το πρόβλημα διογκώνεται πάρα πολύ, ο ΕΟΦ θέτει σε ισχύ την απαγόρευση των εξαγωγών για ορισμένα τα οποία αποδεδειγμένα έχουν δημιουργήσει πρόβλημα ελλείψεων στην αγορά. Όταν υπάρχει αυτή η απαγόρευση των εξαγωγών, αμβλύνεται λίγο το πρόβλημα αλλά αυτές οι εξαγωγές δεν μπορούν να απαγορευτούν για μεγάλο χρονικό διάστημα, να υπερβούν το εξάμηνο (παλιά ήταν δίμηνο, τρίμηνο). Εκεί λοιπόν υπάρχει μία ανάσα αλλά τότε κάποια άλλα φάρμακα επιλέγονται για εξαγωγή και “σκάει” όπως λέμε μία έλλειψη εκεί που δεν το περιμένεις. Αυτή η διαδικασία μας προβληματίζει πολύ. Συνέχεια έχουμε το πρόβλημα, χωρίς να ξέρουμε κάθε μέρα τι θα μας προκύψει. Φοβόμαστε να ανοίξουμε τις συνταγές να δούμε τι φάρμακα έχουν διότι μπορεί κάποια από αυτά ή τα περισσότερα να είναι ελλειπτικά και να μην μπορέσουμε να εξυπηρετήσουμε τον πελάτη. Ο ασφαλισμένος, ο ασθενής έχει ανάγκη το φάρμακο του. Όταν του λες “δεν έχω”, φεύγει πανικόβλητος να βρει το φάρμακο, γυρνώντας τα φαρμακεία και τις περισσότερες φορές διαπιστώνει την ολική έλλειψη. Επανέρχεται αγανακτισμένος και ρωτάει τι να κάνει. Όσοι δεν το έχουν νιώσει δεν μπορούν να καταλάβουν το πρόβλημα. Εμείς που το ζούμε κάθε μέρα καταλαβαίνουμε ότι είναι πολύ μεγάλο. Δυστυχώς είναι άλυτο και θα συνεχίζει, γιατί οι παράλληλες εξαγωγές στην ΕΕ επιτρέπονται, γιατί οι εταιρείες, οι φαρμακαποθήκες, το κάνουν αυτό γιατί έχουν κάποιο κέρδος. Οι ίδιοι λένε ότι αν δεν το κάνουν δεν μπορούν να επιβιώσουν λόγω των μεγάλων εξόδων, των μικρών ποσοστών κέρδους, του τεράστιου low Bank του τεράστιου κλπ. Υπάρχει ένας φαύλος κύκλος ο οποίος απ’ ότι φαίνεται δεν μπορεί να λυθεί. Απλώς θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτόν και δυστυχώς οι άτυχοι που μπαίνουν μέσα σε αυτόν την πληρώνουν. Υπάρχει άνθρωπος που λαμβάνει έξι ή επτά φάρμακα και δεν έχει κανένα ελλειπτικό και άλλος που παίρνει τρία και είναι και τα τρία ελλειπτικά. Το πρόβλημα του είναι φοβερό. Δεν ξέρουμε πώς να το αντιμετωπίσουμε κάποιες φορές. Ψάχνουμε όλοι εναγωνίως από φαρμακαποθήκη σε φαρμακαποθήκη, σε εταιρείες, με τηλέφωνα μεταξύ μας, να δούμε πως θα εξυπηρετήσουμε τον πελάτη και σε επίπεδο νομού. Υπάρχει μία αλληλεγγύη φαρμακοποιών ούτως ώστε να εξυπηρετηθεί ο κόσμος αλλά αυτό δεν είναι πάντα εφικτό. Σε ένα ποσοστό 70%, 80% το καταφέρνουμε αλλά υπάρχει και ένα άλλο το οποίο είναι άλυτο».