Όταν αδιαφορούμε για τα επεισόδια που συμβαίνουν όλο και πιο συχνά στα σχολεία της πόλης, αλλά και για τα «άγνωστα» περιστατικά νεανικής παραβατικότητας που πληθαίνουν στο Ρέθυμνο, είναι μοιραίο να βρεθούμε απροετοίμαστοι μπροστά στις πιο απότομες στροφές της κακής κοινωνικής δυναμικής που αναπτύσσεται ξέφρενα και τελικά να εκτροχιαστούμε. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να αγωνίζονται. Αυτό είναι στη φύση τους. Δεν επιτρέπεται να αδιαφορούν για τα κοινωνικά προβλήματα η να ενδιαφέρονται για αυτά μόνο συγκυριακά, όπως κάνουν κάποιοι θεσμικοί παράγοντες του τόπου.
Πρέπει όμως κατά την γνώμη μου, να αντιμετωπίζουμε αποτελεσματικά και θαρραλέα και τις πλέον περίπλοκες και πιεστικές απαιτήσεις της συγκυρίας, ιδιαίτερα όσοι από εμάς υπηρετούμε σε θέσεις ευθύνης στα σχολεία. Να είμαστε εκεί και για τα εύκολα και για τα δύσκολα (δεν υπάρχει «βασιλική οδός», όπως θα έλεγε και ο Ευκλείδης, το μυστικό για την αντιμετώπιση των δυσκολιών είναι …γνώση- σκληρή δουλειά-υπομονή και τιμιότητα).
Τη συζήτηση για το είδος του σχολείου που όλοι μας θέλουμε, την υπονομεύουν εξίσου αυτοί που επέβαλλαν τα μνημόνια όσο και οι οπισθοδρομικές, ιδιοτελείς παρεμβάσεις θεσμικών και μη παραγόντων. Αυτές τραυματίζουν την εμπιστοσύνη των μαθητών και των γονέων τους στο έργο του συλλόγου διδασκόντων και του διευθυντή του σχολείου ο οποίος πρέπει να είναι και για τους συναδέλφους του αλλά και για την τοπική κοινωνία ο «πρώτος μεταξύ ίσων» της μικρής εκπαιδευτικής κοινότητας που ανήκει.
Δεν πρέπει ποτέ ακόμη να ξεχνάμε ότι τη μορφωτική ανάπτυξη των παιδιών μας την εγγυάται πρώτα από όλα η εξασφάλιση της ψυχικής και σωματικής ασφάλειά τους όταν αυτά βρίσκονται στο σχολείο.Αυτή η μέριμνα αποτελεί για μένα και πιστεύω για όλους τους εκπαιδευτικούς την κύρια καθημερινή μας προτεραιότητα.
Αυτή η έγνοια με κινητοποίησε τις κρίσιμες ημέρες της κατάληψης καθώς και η αγωνία των γονέων και του θεσμικού τους φορέα για την ασφάλεια των παιδιών τους που είχε «χτυπήσει κόκκινο», το πρωί της δεύτερης μέρας της -χωρίς ουσιώδη αιτήματα- ενέργειας ελάχιστων μαθητών του σχολείου.
Θυμίζω την περσινή τραυματική εμπειρία στο 1ο Γυμνάσιο και τον πριν λίγα χρόνια σοβαρό τραυματισμό μαθητή σε σχολείο του νομού (κατά την διάρκεια της κατάληψης… εντατική). Θυμίζω ακόμη πως πολλοί μαθητές-τριες ανάμεσά τους και οι μικρότεροι, παρέμεναν παγιδευμένοι παρά τη θέλησή τους στο αποκλεισμένο με αλυσίδες σχολικό κτίριο ενώ οι γνωστοί «εξωσχολικοί» ήδη το γυρόφερναν απειλητικά. Αυτές οι πιεστικές, πραγματικές συνθήκες και η αδυναμία θεσμικών προσώπων να προσφέρουν οποιαδήποτε ουσιαστική βοήθεια προς τη κατεύθυνση της λύσης αυτής της αγχωτικής κατάστασης, υπήρξαν το μοναδικό μου κίνητρο για την ενημέρωση της δικαιοσύνης.
Εν τω μεταξύ η κρίση, συνεχίζει και σήμερα το διαβρωτικό της έργο στην εκπαιδευτική καθημερινότητα. Πλήττει το ιδανικό της μόρφωσης σε όλους τους χώρους της Παιδείας, κυρίως όμως απειλεί τη νεανική ορμή των μαθητών : το βαρναλικό «φως που καίει»!
Από την ημερήσια διάταξη της κρίσης δεν λείπουν δυστυχώς ούτε οι προσωπικές προσβολές και οι επιθέσεις, ούτε και το συνδικαλιστικό bulling! όπως αυτό που οργάνωσανγια τους δικούς τους λόγους ορισμένοι-ες σε βάρος μου.
Αυτές οι πράξεις εκπορεύονται και ενορχηστρώνονται συνήθως από όσους έχουν πρόβλημα πολιτικής και συνδικαλιστικής επιβίωσης. Το πιο απόκοσμο και αλλόκοτο κομμάτι όλων αυτών γλιστρά συνεχώς σε μια κατηφόρα δίχως σταματημό.
Όλοι αυτοί, επιδιώκουν να δραπετεύσουμε στο «παράλληλο σύμπαν» της υπερβολής, όπου η συνεπής δουλειά στο σχολείο και η προσωπική ευθύνη δεν υπάρχουν ούτε καν ως αφηρημένη έννοια όταν δεν εξυπηρετούν συνδικαλιστικές, κομματικές η προσωπικές σκοπιμότητες.
Η σημερινή κρίση αξιών στο συνδικάτο δεν σημαίνει καθόλου ότι ο συνδικαλισμός πρέπει να παροπλιστεί. Τα συνδικάτα όπως και η διαμόρφωση πολιτικής συνείδησης των νέων είναι απολύτως απαραίτητα.Όπως η οικονομική κρίση και η κρίση στην εργασία δεν ξεπερνιούνται, αλλά παροξύνονται με την κατάργηση των στοιχειωδών εργατικών δικαιωμάτων έτσι και η εκπαιδευτική καθημερινότητα δεν βελτιώνεται αλλά αντίθετα υπονομεύεται από το σφετερισμό των δικαιωμάτων των πολλών από τις επί της ουσίας απολίτικες μειοψηφίες.
Το συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών, τα αιτήματά του και το ειδικό ιστορικό του βάρος δεν μπορούν να γίνονται πρόσχημα για ιδιοτελείς, τοπικές παρεμβάσεις. Το συνδικάτο δεν είναι εργαλείο μιας χρήσης, είναι το κοινό μας όχημα για τις μάχες του παρόντος και του μέλλοντος. Σήμερα όμως αντί να γίνει ξανά ο εκφραστής της συλλογικής σκέψης και της επαγγελματικής και κοινωνικής ευαισθησίας των μελών του, ατροφεί από τις εσωτερικές έριδες και τις άγονες αντιπαραθέσεις, ενώ δεν θα έπρεπε να χάνει ούτε στιγμή την εγρήγορσή του απέναντι στη δυσοίωνη προοπτική που απειλεί τη μόρφωση της νέας γενιάς. Ούτε όμως και την κριτική του στάση απέναντι στον κακό του εαυτό.
Τα παραπάνω – στο βαθμό που μου επιτρέπεται ο προσωπικός τόνος- μπορώ να τα βεβαιώσω και ο ίδιος όπως και πολλοί άλλοι και άλλες που κατέχουν την ιδιότητα του μάχιμου εκπαιδευτικού της τάξης, αλλά και αυτή του «μόνιμου» απεργού. Συμμετέχω, θέλω να θυμίσω στους συναδέλφους –σες μέλη της Γενικής Συνέλευσης, ανελλιπώς μέχρι σήμερα στις απεργίες του κλάδου από την πρώτη μέρα που διορίστηκα το 1991 και έτσι προτίθεμαι να συνεχίσω.
Το συνδικάτο και τα μέλη του πρέπει σε στιγμές κινδύνου να υπερασπίζονται εξίσου, τους μαθητές όσο και την εκπαιδευτική και την ανθρώπινη τιμή των συναδέλφων τους. Ο συνδικαλισμόςτης ευθύνης είναι σήμερα αναγκαίος όσο ποτέ άλλοτε. Πρέπει να δρα δίχως φόβο, με την ίδια καθαρότητα, δικαιοσύνη και ακρίβεια που το έπραξαν με την ανακοίνωσή τους οι 20***(από τους 36) συνάδελφοί μου στο σχολείο που υπηρετώ στο Ρέθυμνο.
Παρόλα αυτά πιστεύω πως όσο αφορά στη μόρφωση, έχει απομείνει ακόμη ελπίδα αλλά και κάποιας μορφής αισιοδοξία, τόσο στη δημόσια συνείδηση και στη συνείδηση των συναδέλφων όσο και στη συνείδηση των νέων αυτού του τόπου.Αυτή η ελπίδα αποτελεί τη μοναδική ιστορική δυνατότητα. Αυτή τη δυνατότητα ακριβώς καθώς και την πίστη στους συναδέλφους μας και στους μαθητές-τριες μας πρέπει να υπερασπιζόμαστε ανυποχώρητα τόσο στα σχολεία όσο και στη δημόσια «εξωσχολική» ζωή.
Τέλος, ακόμη και αν κάποιος από εμάς αναγκάζεται να πάρει αποφάσεις, που οι άλλοι χωρίς να γνωρίζουν τις πραγματικές συνθήκες που τον υποχρέωσαν να τις πάρει, τις θεωρούν λανθασμένες στην βάση γενικών αρχών, η ζωή του δεν μπορεί να κηλιδώνεται και να γίνεται γκρίζο εξώφυλλο, η προσωπικότητά του και η επαγγελματική του υπόληψη δεν μπορεί να ευτελίζονται και ο ίδιος, μάχιμος εκπαιδευτικός όλα τα χρόνια της επαγγελματικής του ζωής δεν μπορεί να υφίσταται τον ανελέητο κανιβαλισμό κάποιων κειμένων που διατυπώνονται γραπτά ή προφορικά.
«Ακόμα και το ποιο ασήμαντο, το φαινομενικά απλό με δυσπιστία να κοιτάς
Να το ερευνάς με επιμονή, ιδίως όταν κάτι συνηθίζεται
Να μη βρίσκεις φυσικά αυτά που πάντα συμβαίνουν
Γιατί τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται φυσικό και τίποτα αμετάβλητο»,Μπ.Μπρεχτ
Σωκράτης Ντριάνκος, εκπαιδευτικός κλάδου ΠΕ03