Για δύο περίπου ώρες ο σμηναγός Μιχάλης Μανιαδάκης ζωντάνεψε στο πολυπληθές ακροατήριο του τις μνήμες από μια ιστορική πράξη αντίστασης κατά της χούντας. Μια πράξη που σημάδεψε τη νεώτερη ελληνική ιστορία, αλλά δεν έχει αναδειχθεί και προβληθεί όσο θα έπρεπε κι όσο αξίζει.
Κατάμεστη ήταν η αίθουσα του Επιμελητηρίου Λασιθίου και ήταν μία από τις σπάνιες φορές που μια εκδήλωση σε τοπικό επίπεδο ξεκινούσε ακριβώς στην ώρα της, γιατί ο κόσμος είχε σπεύσει εγκαίρως, έχοντας διάθεση να μάθει, να πληροφορηθεί, να ακούσει λεπτομέρειες για τον άθλο του Καλοχωριανού πιλότου, αλλά και για να τον χειροκροτήσει θερμά. Να τον επιβραβεύσει, να επιδοκιμάσει την ηρωική πράξη του, που ξεχώρισε κατά την περίοδο της δικτατορίας, η οποία ήταν η μία από τις πέντε που οδήγησαν στην αποδυνάμωση της εικόνας της Χούντας, κυρίως στο εξωτερικό.
Ήταν όλοι εκεί, λοιπόν, για να μεταφέρουν τον θαυμασμό τους για την πράξη αυτή. Αλλά παράλληλα, γινόταν κατανοητό πως η παρουσία όλων μαρτυρούσε και την βαθιά εκτίμηση και την αναγνώριση τους και για την μετέπειτα παρουσία του στην τοπική κοινωνία. Για την πορεία του και την προσφορά στα κοινά.
Η εκδήλωση οργανώθηκε από τον Ιατρικό Σύλλογο Λασιθίου με ομόφωνη απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου, προκειμένου να τιμηθεί την ημέρα του Πολυτεχνείου ένας άνθρωπος – πρότυπο για τους νέους ανθρώπους εξαιτίας της ηρωικής πράξης του.
«Παραδείγματα σαν τον Μιχάλη Μανιαδάκη υπάρχουν λίγα κι είναι μεγάλη τιμή στον τόπο μας, εδώ στην Ανατολική Κρήτη να τιμούμε έναν τέτοιο άνθρωπο. Δεν βγάζει ο τόπος συνήθως τέτοια παλικάρια. Αν τον είχαν αλλού θα του είχαν κάνει ανδριάντα εν ζωή και θα τον τιμούσαν πολλαπλά. Τον τίμησαν στο Κρεμλίνο, αλλά δεν έχει τιμηθεί όσο θα έπρεπε κι όσο του αρμόζει στον τόπο που γεννήθηκε. Έπρεπε λοιπόν να γίνει αυτή η κουβέντα απόψε για να καταγραφεί. Για να μείνει στο αρχείο της ιστορίας μια πράξη ηρωισμού. Ο ποιητής λέει ότι θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία και ο Μιχάλης Μανιαδάκης είχε και την τόλμη και την αρετή και την ευαισθησία για να κάνει κάτι το οποίο είναι ασύλληπτο», επεσήμανε ο Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Λασιθίου Κώστας Νικολαράκης.
Οδήγησε το αεροπλάνο ως τη Ρωσία
Περιγράφοντας δε εν συντομία την πράξη του σμηναγού, ανέφερε πως έγινε μεσούσης της χούντας όταν πήρε ένα πολεμικό αεροπλάνο για να διασχίσει τον ελλαδικό χώρο, κάτω από την ομπρέλα όλων των μαχητικών αεροσκαφών της ελληνικής αεροπορίας, μέσα στο σκοτάδι χωρίς όργανα και κατάφερε όχι μόνο να περάσει τον ελληνικό εναέριο χώρο αλλά και να διασχίσει μια δεύτερη χώρα του ΝΑΤΟ, την Τουρκία, να τον ψάχνουν και να μην τον βρίσκουν τα ραντάρ. «Φτάνει σ’ ένα ξένο κράτος στη Ρωσία. Άγνωστος εν μέσω αγνώστων, χωρίς γνώση της γλώσσας κι από αεροπόρος που έχει ένα λαμπρό μέλλον και πλούσιες παροχές, γίνεται οικοδόμος στην Τασκένδη για έξι χρόνια αφήνοντας πίσω οικογένεια, γονείς και φίλους. Θέλει αρετή, θέλει τόλμη κι αυτό το παράδειγμα πρέπει να αγγίξει όλους μας. Έχουμε ένα δικό μας ήρωα, γι’ αυτό θέλουμε να τον τιμήσουμε και τον τιμούμε όλοι με την παρουσία μας εδώ. Του αξίζει ένα θερμό χειροκρότημα και μια σεμνή αναγνώριση με μια πλακέτα που του αποδίδουμε από τον Ιατρικό Σύλλογο», σημείωσε ο κ. Νικολαράκης.
Η πλακέτα έγραφε: «Απονέμεται στον αεροπόρο, αγωνιστή της Δημοκρατίας Μιχάλη Μανιαδάκη, για την απόδραση D 621 (αεροπλάνο με το οποίο δραπέτευσε)» και κάτω από την αναφορά μια μαντινάδα που έχει συμπεριλάβει στο αυτοβιογραφικό βιβλίο για την απόδραση ο κ. Μανιαδάκης, η οποία αναφέρει: «χαράς τονε τον άνθρωπο, που χει φτερά στον ώμο, κι όμως γροικάται ταπεινά το βήμα του στον δρόμο».
Συγκίνηση και μηνύματα δημοκρατίας
Εμφανώς συγκινημένος, τόσο στο ξεκίνημα της εκδήλωσης όσο και στη συνέχεια, αναφέρθηκε στο ότι είχε προτάσεις και στο παρελθόν για να τιμηθεί, όμως δεν ήθελε ποτέ να εξυπηρετήσει κομματικές ή άλλες σκοπιμότητες και ο ίδιος πείστηκε επειδή στην προκειμένη περίπτωση ο Ιατρικός Σύλλογος δεν έχει τέτοιες σκοπιμότητες και παράλληλα του εξήγησαν πως η τιμή γίνεται με στόχο να μείνει η πράξη ως παρακαταθήκη για τη νέα γενιά που πρέπει να γνωρίζει και να μπορεί να εμπνέεται από ηρωικές πράξεις.
Στην αφήγηση που ακολούθησε με την μορφή ερωταποκρίσεων, ο Μανιαδάκης, ξεδίπλωσε το κουβάρι της προσωπικής του ιστορίας, ξεκαθαρίζοντας εξαρχής πως όλα ξεκίνησαν από την 21η Απριλίου και τον φόβο των χουντικών προϊσταμένων του απέναντι του, που οδήγησε καταρχάς σε μια άδικη φυλάκιση την πρώτη μέρα της χούντας και στη συνέχεια σε μια σειρά από μεταθέσεις ανά την Ελλάδα που οδήγησαν στην οικονομική επιδείνωση της ζωής του, προκαλώντας προσωπικά και οικογενειακά προβλήματα. Μίλησε για τις σκέψεις, τα συναισθήματα, την αντίληψη για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια που τον διακατείχε, για την πράξη του να φύγει, για την ζωή και τις εμπειρίες του στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Για τα καλά και τα κακά που έζησε εκεί. Για τις ολιγωρίες, τα προβλήματα, την στάση των ελληνικών αρχών μέχρι τέλους…Για μια ζωή γεμάτη πάθος για την ελευθερία, την αλήθεια και τις αρχές του.
Πραγματικά συγκλόνισε το κοινό, συνάρπασε τον κόσμο που έμεινε μέχρι το τέλος, ακούγοντας παράλληλες αφηγήσεις ανθρώπων που είχαν σχέση μαζί του.
Κι έκλεισε την αναφορά του στο θέμα, εκφράζοντας τη δική του αγωνία για τη σημερινή Ελλάδα, όσα ζούμε και την πικρία που επιφέρει σε όλους. «Αποκαρδιωμένος είμαι», είπε και εξήγησε: «Αντί να βλέπω τη μια κυβέρνηση με την άλλη, λίγο να έχουν κάποια συναίνεση, να συνεργάζονται κάπου…θα επιθυμούσα μια άλλη πολιτική αντιμετώπιση και μια σύγκλιση απόψεων και να γίνεται συμπόρευση σε κάποια θέματα. Χρειάζεται αγώνα να προωθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους σε ένα καλό δρόμο. Γιατί αυτή η κουτσοδημοκρατία που είναι εγκατεστημένη μπορεί να μας βρίσκει στην χρεοκοπία, αλλά παραπέρα από την χρεοκοπία, δεν θα χάσουμε κανένα νησί ή τον τόπο μας και θα τα παλέψουμε όπως μπορούμε. Για αυτό πρέπει να πούμε ποτέ Δικτατορία», τόνισε ο κ. Μανιαδάκης, καταχειροκροτούμενος.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΤΣΑΛΑΚΗΣ
