Η λεκάνη βορειοανατολικά της αρχαίας Δρήρου, ανατολικά του ναού του Αγίου Γεωργίου και δυτικά από το Καστέλι Φουρνής, καλείται σήμερα Τρυβαξώνας. Το «παράξενο» αυτό τοπωνύμιο εμφανίζεται σε αρκετά έγγραφα της Βενετοκρατίας. Για παράδειγμα σε συμβόλαιο του 1639 γίνεται λόγος για κτήματα στα μετόχια Χώρες και Τρυβαξώνα. Τα μετόχια αυτά διέσχιζε πιθανότατα η κεντρική οδός που οδηγούσε από τη Νεάπολη στη Σπιναλόγκα.
Για το όνομα Τρυβαξώνας «ανακάλυψα» ενδιαφέροντα στοιχεία στην έκδοση της Βικελαίας Βιβλιοθήκης Ηρακλείου «Ανάλεκτα» του Μενελάου Παρλαμά (1988). Διαβάζουμε:
Παρά την αρχαία Δρήρο ευρίσκεται μικρό οροπέδιο περίκλειστο με το όνομα Δρυβαξώνας ή Τρυβαξώνας. Η περίεργος χωνοειδής μορφή του έχει ελκύσει το ενδιαφέρον των γεωλόγων. Ο Κρητικός σπηλαιολόγος Ελευθέριος Πλατάκης, αναζητώντας την προέλευση του τοπωνυμίου ερεύνησε την τοπική παράδοση και, στηριζόμενος και στη γνώμη της Σοφίας Αμαριώτου, η προέλευση του τοπωνύμιου οφείλεται στο ότι στη θέση αυτή είχε βρεθεί παλαιότερα μεγάλος λίθος, όμοιος με πέτρα ελαιοτριβείου. Φαίνεται λοιπόν, πάντοτε κατά την παράδοση, ότι η λέξη Τρυβαξώνας προέρχεται από το τρίβω -τους καρπούς της ελιάς- με λίθο κινούμενο με άξονα. Η παράδοση αυτή, παρά τη γραφικότητά της, δεν ερμηνεύει βεβαίως το τοπωνύμιο Τρυβαξώνας. Γι’ αυτό επιβάλλεται η περαιτέρω διερεύνησή του και εξηγεί:
Είναι γνωστό το αρχαίο ρήμα δρυφάσσω (= περιφράσσω, προστατεύω – από το δρυς και φράσσω;). Από το θέμα αυτό, συν την παραγωγική κατάληξη -ών (πρβλ. κρύπτω > κρυψών) σχηματίζεται ομαλώς η λέξη δρυφαξών, η οποία πρέπει να σημαίνει περίφρακτος τόπος, όπως ακριβώς είναι το παρά τη Δρήρο ιδιόμορφο οροπέδιο. Από το δρυφαξών, επίσης ομαλώς, με αφομοίωση του δασέος φ προς το μέσο δ, προήλθε το σημερινό Δρυβαξών > Δρυβαξώνας.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΛΩΝΤΖΑΣ