Στην Κυριακάτικη έκδοση της ΑΝΑΤΟΛΗΣ, στη στήλη «Πριν 40 χρόνια» (20-24 Μαρτίου 1984) διαβάσαμε μία είδηση που με έβαλε σε σκέψεις: «Είναι η τέταρτη στην σειρά χρονιά που με πρωτοβουλία του δήμου και σε συνεργασία με την Περιηγητική πραγματοποιήθηκε το καθιερωμένο ομαδικό πέταγμα των χαρταετών στο νησί των Αγίων Πάντων. Οι λιγοστοί υποψήφιοι φέτος επιβιβάζονται σε ένα καΐκι και ξεκινούν για το νησί».
Το νησί των Αγίων Πάντων και το διπλανό Μικρονήσι ή Φανάρι αποτελούν «θησαυρούς» ανεκμετάλλευτους, δίπλα στον Άγιο Νικόλαο. Αυτό που σκέφτομαι είναι αν θα μπορούσαμε ή αν πρέπει ή αν επιτρέπεται, να κάνουμε κάποια εκμετάλλευση των νησιών, χωρίς να τα «χαλάσουμε». Αν δηλαδή μία ήπια εκμετάλλευση θα βοηθούσε την τοπική οικονομία (νέες θέσεις εργασίας) και το τουριστικό προϊόν του τόπου μας (μία ακόμα πρόταση εναλλακτικού τουρισμού).
Αναφέρομαι σε παρεμβάσεις, όπως ένα περιπατητικό μονοπάτι και κάποια πέτρινα καθιστικά, που όμως δεν θα διακρίνονται από την πόλη. Εμείς οι κάτοικοι του Αγίου Νικολάου, αλλά και οι επισκέπτες μας, θα απολαμβάναμε μία θαυμάσια βόλτα μέσα σε ένα ιδιαίτερο φυσικό περιβάλλον που θα συγχρόνως θα περιελάβανε επισκέψεις στο εκκλησάκι των Αγίων Πάντων και τα οχυρωματικά της Ιταλογερμανικής Κατοχής, που βρίσκονται σε διάφορα σημεία του νησιού και σώζονται σε αρκετά καλή κατάσταση, μέρος και αυτά της σύγχρονης ιστορίας του τόπου μας.
Όσο για το Μικρονήσι, εκτός από την αξία που έχει ο παλιός φάρος, το νησάκι είναι γεμάτο από χαρακώματα από την περίοδο της Ιταλογερμανικής κατοχής, ενώ γύρω-γύρω υπάρχουν και πολλές εντυπωσιακές σπηλιές.
ΛΕΩΝ.Κ.