Του Ελ. Αλεξανδριδη- Γεωπονου
Για τις ξηρικές ελιές έρχομαι να δώσω με το παρόν μου δημοσίευμα ορισμένες πρακτικές οδηγίες σε όλους τους καλλιεργητές που έχουν ξηρικές ελιές, τους οποίους και παρακαλώ στο εξής να τις έχουν σαν πάγια τακτική σε παρόμοιες με την φετινή χρονιά, αν θέλουμε, όσο τουλάχιστον εξαρτάται από εμάς, να μην πούμε το λάδι λαδάκι, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στο σχόλιό της η ΑΝΑΤΟΛΗ.
Φυσικά οι παρακάτω παρεμβάσεις που θα προτείνω ισχύουν εφ’ όσον έχουμε χρονιές από πλευράς ειδικά βροχοπτώσεων όμοιες με την φετινή σεζόν και υπό την απαραίτητη προϋπόθεση ότι αυτές θα γίνονται ενωρίς το καλοκαίρι για να έχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Για την φετινή χρονιά ισχύει το «κάλλιο αργά παρά ποτέ».
Για να γίνω πιο κατανοητός σ’ αυτά που θα προτείνω παρακάτω για τις ξηρικές ελιές, θα τις χωρίσω σε τρεις κατηγορίες.
Η πρώτη αφορά ξηρικές ελιές που λόγω ειδικών εδαφοκλιματολογικών συνθηκών (μικροκλίμα) διατηρούνται σε κάποια σχετικά καλή κατάσταση, δεν ξεκόβουν που λέμε, βλέπουμε δηλ. τον ελαιόκαρπο με όψη ποτιστικής ελιάς.
Η δεύτερη κατηγορία, που είναι και η χειρότερη είναι τα δέντρα που είναι σε κακή βλαστική κατάσταση, η επιδερμίδα με τον πυρήνα (κουκούτσι) έχουν γίνει ένα. Δηλ. έχουν περάσει δυστυχώς τα δέντρα αυτά το σημείο μαρασμού -που λέμε γεωπονικά- και όσο νερό ακόμη και αν τους δώσουμε δεν υπάρχει περίπτωση να επανέλθει σε υγιή κατάσταση ούτε το φύλλωμα, ούτε ο καρπός. Τα δέντρα αυτά δεν θα παρουσίαζαν αυτή την εικόνα, αν παρεμβαίναμε νωρίς το καλοκαίρι, θα συνέλθουν δε εν καιρώ εφ’ όσον φυσικά έχουμε αξιόλογες βροχές. Μοιάζει δηλ. ο καρπός των δέντρων αυτών με αυτό που λέμε «πετσί και κόκαλο».
Και στις δύο αυτές περιπτώσεις πιστεύω ότι ανήκει ένα μικρό ποσοστό του συνολικού αριθμού ξηρικών ελαιοδέντρων, την μερίδα του λέοντος που λέμε να διεκδικεί η τρίτη κατηγορία, η οποία έχει κάποιες διαβαθμίσεις από πλευράς βλαστικής κατάστασης και καρποφορίας.
Εδώ πρέπει ο κάθε ελαιοκαλλιεργητής να στρέψει το ενδιαφέρον του και να παρέμβει για τη βελτίωση της κατάστασης και φέτος κάπως, αλλά και την ερχόμενη χρονιά, εφ’ όσον φυσικά έχουμε τον ίδιο χειμώνα.
Συνιστάται σ’ αυτές τις περιπτώσεις ομοιόμορφη αφαίρεση ενός ποσοστού της φυλλικής επιφάνειας 20-25% και στις βαριές περιπτώσεις μέχρι και 30%. Προσοχή χρειάζεται εδώ οι μεγαλύτερες τομές να μην υπερβαίνουν τα 3-4 εκατ. που καλό είναι αυτές να καλύπτονται με μαστίχη εμβολίου ή μίνιο προς περιορισμό στο ελάχιστο της διαπνοής.
Καλό είναι στα δέντρα αυτά όσο και σε εκείνα της πρώτης κατηγορίας να καλυφθούν με ένα ψεκασμό από καολίνη περιορίζοντας με αυτή την ενέργειά μας μερικώς τις διαπνεόμενες ποσότητες νερού. Εφόσον γίνουν οι παραπάνω προτεινόμενες παρεμβάσεις που όλοι τις ευχόμαστε, εφ’ όσον έχουμε ένα καλό ερχόμενο χειμώνα, οι πιθανότητες για παραγωγή τη νέα χρονιά στην πρώτη κατηγορία είναι αυξημένες στα δέντρα φυσικά που έχουν φέτος παραγωγή. Για την δεύτερη κατηγορία θα έχουμε παραγωγή μόνο από θαύμα, όσο δε αφορά την τρίτη μεγάλη κατηγορία και εδώ θα έχουμε μια κάποια σχετική παραγωγή φυσικά και εδώ από τα δέντρα που εφέτος δεν έχουν καρπίσει.
Αυτά για τους πονοκεφάλους που μας προκάλεσε η χρονιά που διανύουμε, επιδημία την χαρακτήριζα για την Ανατολική Κρήτη και ας ευχόμαστε όλοι να ήταν η μοναδική, γιατί με επανάληψή της πολύ φοβάμαι ότι θα αντιμετωπίσουμε και θέμα υπογείων νερών, προσθέτοντας στα ήδη υπάρχοντα ξηρικά δέντρα και άλλα. Τότε, Λεωνίδα, είναι σίγουρο ότι θα πούμε το λάδι λαδάκι.
Τελειώνοντας το παρόν μου δημοσίευμα εύχομαι σε όλους τους ελαιοκαλλιεργητές να μην χρειασθεί ποτέ στο μέλλον να τους κάμουν χρήση, καθώς και στην συνέχεια μια καλή παραγωγή και μια εν γένει καλή βλαστική κατάσταση των δέντρων τους.
ΕΛ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΔΗΣ
