Τις τελευταίες ημέρες δεχόμαστε καταιγισμό εφιαλτικών ειδήσεων. Η ανθρώπινη συνείδηση κλονίζεται από τα αποτρόπαια εγκλήματα σε βάρος των παιδιών. Η φρίκη και ο τρόμος που νιώθουμε, βεβαίως, ωχριούν απέναντι σε αυτό που έχουν υποστεί τα θύματα, οι παιδικές ψυχές και τα σώματα, που είναι το παρόν μας και το μέλλον μας. Αποτύχαμε τελικά ως κοινωνία να τα προστατεύσουμε και να εξασφαλίσουμε πως κανείς δε θα μπορεί να σφετεριστεί το μέλλον τους.
Είναι η στιγμή που δε χωράει άλλη αναβολή και περιμένουμε άμεσα να καταρτισθεί εθνικό εκπαιδευτικό σχέδιο ενημέρωσης και πρόληψης σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και για όλες της μορφές παιδικής κακοποίησης: παραμέληση, συναισθηματική κακοποίηση, σωματική και σεξουαλική κακοποίηση. Τα παιδιά πρέπει να ενημερωθούν για να μπορούν να προστατευθούν αλλά και να δημιουργηθεί πλαίσιο εμπιστοσύνης και ασφάλειας για να μπορούν να μιλήσουν.
Πολλές φορές οι εκπαιδευτικοί εντοπίζουν τα σημάδια κακοποίησης των παιδιών αλλά και τα ίδια τα παιδιά επιλέγουν να μιλήσουν, νιώθοντας πως το σχολείο και οι λειτουργοί του είναι σανίδα σωτηρίας. Ωστόσο, πόσο μπορεί σήμερα ένας εκπαιδευτικός να είναι δίπλα στα παιδιά και να τα παρατηρεί; Πόσο χρόνο έχει να «σκύψει» στις πραγματικές και ιδιαίτερες ανάγκες του μαθητή του; Πόσο χρόνο του έχουμε αφήσει μέσα και έξω από την τάξη για να αναπτυχθεί σχέση εμπιστοσύνης και ασφάλειας, όταν τον έχουμε βομβαρδίσει με καταγραφές, σχέδια, κατηγοριοποιήσεις, projects και χίλιες δυο γραφειοκρατικές «καινοτομίες» της κάθε πολιτικής ηγεσίας;
Αξιολόγηση -Λογοδοσία και γραφειοκρατία χωρίς ουσία είναι το αποτέλεσμα όλων αυτών των «μεγαλόπνοων» τάχα μεταρρυθμίσεων. Στο τέλος της ημέρας αν αναλογιστούμε το όφελος για τον μαθητή, τον εκπαιδευτικό και το Δημόσιο Σχολείο θα κάνουμε τη θλιβερή διαπίστωση ότι δεν υπάρχει το παραμικρό. Προσθέσαμε ένα τεράστιο όγκο γραφειοκρατίας στα σχολεία και εξουθενώσαμε εκπαιδευτικούς και Διευθυντές των σχολικών μονάδων.
Δώσαμε τον χρόνο των εκπαιδευτικών στην καταγραφή των διαδικασιών, στην κατάρτιση σχεδίων, υπό την «Δαμόκλειο σπάθη» της αξιολόγησης, κάναμε τα σχολεία τη χειρότερη εκδοχή του Βεμπεριανού συστήματος και τους αποκόψαμε από το λειτούργημα τους .
«Διαλύσαμε» τον Σύλλογο Διδασκόντων ο οποίος σπάνια συζητά για τα προβλήματα και τις λύσεις θεμάτων των παιδιών και της σχολικής μονάδας, καθώς δεν υπάρχει χρόνος γι΄ αυτά, αλλά συνεδριάζει για να «στήσει» τη σχολική μονάδα στις «εμπνευσμένες» κατηγοριοποιήσεις της Πολιτικής Ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας, να επιλέξει ρόλους εξουσίας και διαδικασίες στα πρότυπα επιχείρησης.
Εξοντώσαμε τον εκπαιδευτικό, τον εξαθλιώσαμε οικονομικά, τον υποβαθμίσαμε κοινωνικά, του φορτώσαμε ένα σωρό γραφειοκρατικές διαδικασίες, τον βάλαμε σε ένα ανούσιο αγώνα για τον «προσωπικό φάκελο» προκειμένου να έχει προοπτική επιβίωσης. Κοιμίσαμε τον δάσκαλο και τον καθηγητή, σε αυτοκίνητα και παγκάκια (μόνο του ή με τα παιδιά του) γιατί δεν προβλέψαμε ότι η κρίση στέγης θα τον επηρεάσει, τον πήγαμε για πολλοστή χρονιά σε ένα νησί ή στην άκρη της Ελλάδας που ούτε ο στρατός δεν πάει και έπειτα τον στείλαμε στο ταμείο ανεργίας το καλοκαίρι. Κι αυτός ο Δάσκαλος ακόμα σώζει ψυχές, αυτός ο Δάσκαλος με το φιλότιμο του κρατά το Δημόσιο Σχολείο όρθιο.
Αφήστε τους εκπαιδευτικούς να ασχοληθούν με το Λειτούργημα τους, να ανακτήσουν τον πραγματικό και ουσιαστικό τους ρόλο. Δώστε τους χρόνο, «εργαλεία» και ειδικούς για να σταθούν και να στηρίξουν τα παιδιά μας, να τα ενημερώσουν και να τα προστατεύσουν, να διασφαλίσουν το μέλλον τους. Τα παιδιά είναι τον παρόν και το μέλλον της κοινωνίας μας οι εκπαιδευτικοί θα συνεχίσουν με το έργο τους που δεν είναι να έχουν πρόθυμους ακροατές, αλλά το «παιδευθήναι» κατά τον Ιερό Χρυσόστομο, δηλαδή να διαπλάσουν ψυχές υγιείς που αναμορφώνουν και αναπλάθουν την κοινωνία, γιατί ο δάσκαλος δεν έχει μπροστά του μόνο τους μαθητές αλλά και τους «πόρρωθεν όντας» δηλαδή αυτούς που θα γίνουν έμμεσα μαθητές τους από τον αντίκτυπο του έργου τους . Μόνο μέσω των σχολείων μπορεί να θεμελιωθεί και να οικοδομηθεί υγιής κοινωνία .
ΣΤΡΑΤΑΚΗ ΜΑΡΙΑ
Εκπαιδευτικός
