Εκεί σε ένα χωράφι, κοντά στον κόμβο της Κριτσάς είδα κολλημένα επάνω στις σιδερένιες βέργες περίφραξης αμέτρητα μικρά άσπρα χοχλιδάκια που, σαν «μαργαριταρένιο κολιέ», είχαν καλύψει πλήρως τα σίδερα. Το θέαμα είναι εντυπωσιακό και πρωτότυπο.
Όσο για τους βρώσιμους χοχλιούς, στις μέρες μας τρώμε τους χοντρούς. Πιο παλιά είχαμε πολλούς ασπριδερούς λιανούς χοχλιούς, που αποτελούσαν εκλεκτό μεζέ της ρακής. Ο καφετζής τους έβραζε με μπόλικο ξύδι και αλάτι. Οι λιανοί δε σέρνονται και είναι έτοιμοι για κατανάλωση αμέσως, δηλαδή δεν θέλουν σάκασμα.
– Λέτε να έχουμε χοχλιδοχρονιά; Τα σαλιγκάρια, τους ζεστούς ξηρούς μήνες υποχωρούν στο εσωτερικό τους κέλυφος και σφραγίζουν την είσοδο με ένα είδος προσωρινού καλύμματος από αποξηραμένη βλέννα. Σε αυτή την κατάσταση βρίσκονται σε ένα είδος «νάρκης» και μπορούν να επιβιώσουν χωρίς νερό για μήνες.
ΛΕΩΝ.Κ.