Έπρεπε να φτάσω στην ηλικία των… «όσο νοιώθω» χρόνων για να πατήσω τα πόδια μου στο Μικρονήσι ή Φανάρι, το μικρό νησάκι με το φάρο, δίπλα στο μεγαλύτερο των Αγίων Πάντων. Το μικρό νησί χωρίζεται από τους Αγίους Πάντες από ένα στενό κανάλι θάλασσας. Το νησί των Αγίων Πάντων και το Μικρονήσι μνημονεύονται από τον Ολλανδό γεωγράφο Dapper: «Προς δε το βορειοανατολικόν του φρουρίου Μεραμπέλλου εισί δύο βράχοι εις την θάλασσαν, καλούμενοι Scogli di S. Antonio» (δηλαδή οι βράχοι του Αγ. Αντωνίου).
Δέσαμε στη μικρή αποβάθρα που βρίσκεται δίπλα από μια μικρή παραλία, η οποία φαίνεται να είναι αρχαίο λάξευμα. Η πρόσβαση σ’ αυτήν γίνεται από μια πέτρινη σκάλα 6 σκαλοπατιών, που είχε άλλα τόσα… αλλά τα «έφαγε» η θάλασσα! Μου θύμισε την αρχαία σκάλα στο νησί Ψείρα! Ένα μικρό μονοπάτι οδηγεί στο φάρο. Δίπλα στο σύγχρονο φάρο υπάρχει ο παλιός φάρος και ένα κτίριο που παλαιότερα χρησιμοποιήθηκε από τους Ναυτοπρόσκοπους του Αγίου Νικολάου. Σήμερα έχει ερημώσει. Ακόμα πιο παλιά έμενε εδώ η γειτόνισσά μου η Δαβράδαινα.
Περπάτησα στο νησάκι και όπως και οι Άγιοι Πάντες είναι γεμάτο καταφύγια και χαρακώματα από την περίοδο της ιταλογερμανικής κατοχής, ενώ γύρω-γύρω υπάρχουν και πολλές εντυπωσιακές σπηλιές, όπως εντυπωσιακά είναι και τα πετρώματα. Ξεχωριστός και ο πέτρινος φούρνος δίπλα στο φάρο και ό,τι άλλο είδα! Αμέτρητοι και οι γλάροι που πετούσαν από πάνω μας.
Βίντεο: Λεωνίδας Κλώντζας
Ευχαριστώ το Μανώλη Ζερβογιάννη που μου έδωσε την ευκαιρία να πραγματοποιήσω αυτό το μικρό αλλά σημαντικό ταξίδι.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΛΩΝΤΖΑΣ
