Του Αντωνη Ζερβου
Δημαρχου Αγ. Νικολαου
1993. Οι Δήμοι Αγίου Δομετίου και Αγίου Νικολάου αποφασίζουν να αδελφοποιηθούν. Κάτι που έγινε. Και που ζει 27 χρόνια. Μια ζωή, μια γενιά.
Η σχέση αυτή στέριωσε γιατί εκτός από την τυπική σύνδεση υπήρξε και κοινωνική επαφή και όσμωση.
Γιατί το ήθελαν οι εκάστοτε δήμαρχοι και των δύο Δήμων αλλά και γιατί στον Άγιο Δομέτιο υπήρχε ο Χρύσανθος Τροκκούδης. Και στον Άγιο Νικόλαο, εγώ, ο Νίκος Χαριτάκης και ο Λευτέρης Αβραμάκης.
Φίλοι. Καλά καλοί φίλοι. Κι ας μην βρισκόμασταν συχνά στο καφενείο ή στην αγορά. Το θέλαμε. Το ήθελε ο Χρύσανθος. Και έκανε τα πάντα.
Στις επίσημες αποστολές μας στον Άγιο Δομέτιο, εκτός από την φιλοξενία του Δήμου είχαμε ΠΑΝΤΑ και την φιλοξενία του Χρύσανθου. Όχι μόνο οι δυο – τρεις φίλοι του, αλλά όλη η αποστολή. Ο Χρύσανθος ήταν εκεί σαν ο κύπριος Ξένιος Δίας.
Ερχόταν στον Άγιο Νικόλαο, φέρνοντας μαζί του τους κύπριους φίλους του – που ήταν πολλοί – να γνωρίσουν τον τόπο που αγάπησε. Οργάνωνε κρουαζιέρες για να φέρει τους Κύπριους και Αγιοδεμετήτες στον Άγιο Νικόλαο. Μας αγαπούσε. Και ήθελε να το ξέρουν οι άνθρωποι και φίλοι του. Και δυο και τρεις φορές το χρόνο. Και όχι μόνο καλοκαίρι. Και στα ρακοκάζανα, και Χριστούγεννα, και το Πάσχα στην Λίμνη.
Η αγάπη του για τον Άγιο Νικόλαο δεν κράτησε μόνο όσο ήταν δημοτικός σύμβουλος Αγίου Δομετίου. Δυνάμωσε και φούντωσε μετά. Ως απλός δημότης του Αγίου Δομετίου. Πίστευε στην επαφή και σύγκλιση των δύο κοινωνιών και πάλευε με όλες του τις δυνάμεις.
Το σπίτι του πάντα ανοιχτό και φιλόξενο. Σε κάθε Αγιονικολιώτη.
Και όταν στα πανεπιστήμια της Κύπρου άρχισαν να πηγαίνουν τα παιδιά μας, ο Χρύσανθος και η Κούλα, σαν γονείς, από κοντά τους να τα βοηθήσουν. Να νιώθουν ότι είναι δίπλα τους δικοί τους άνθρωποι σε κάθε δυσκολία.
Δεν τους ζητήθηκε ποτέ βοήθεια και να την αρνηθούν. Απλόχερα, ζεστά. Μας ένιωθαν σαν μέλη της μεγάλης οικογένειάς τους.
Μου δόθηκε η δυνατότητα να γνωρίσω ένα ωραίο άνθρωπο. Λεβέντη, δημιουργικό, φιλόξενο, ανοιχτοχέρη, ΦΙΛΟ. Ανοικτό μυαλό που για εκείνα τα χρόνια πράγμα σπάνιο.
Διακοπές μαζί. Χαρές μαζί. Η απόσταση Κρήτη – Κύπρος δεν μας εμπόδιζε να νιώθουμε τόσο κοντά ο ένας με τον άλλο.
Στις εκλογικές μάχες μου πάντα εδώ, κοντά μου, στον Άγιο Νικόλαο. Ο «ξένος δάχτυλος» όπως τον ονόμασε ένας από τους αντιπάλους μου. Μαζί στις επισκέψεις στα χωριά, στις ομιλίες μου. Εξ άλλου την πόλη του Αγίου Νικολάου την ήξερε σαν τον Άγιο Δομέτιο. Πολλούς με τα μικρά τους ονόματα. Αλλά και στα γύρω χωριά. Κρούστα, Ελούντα. Και τον ήξερε και ο Αγιονικολιώτης. Χαιρετούσε, και τον χαιρετούσαν γιατί είχε κάνει την πόλη, δική του γειτονιά.
Γι’ αυτό και η ανακήρυξη του σε επίτιμο δημότη έγινε ομόφωνα δεκτή από το Δημοτικό Συμβούλιο του Αγίου Νικολάου πριν 3 χρόνια με την ευκαιρία των 25 χρόνων από την αδελφοποίησή μας. Το λιγότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε για τον πραγματικό φίλο του Δήμου μου.
Φίλε Χρύσανθε, θα μας λείψεις. Σε όλους τους φίλους σου. Πολύ. Γιατί ήσουν πληθωρικός και καλά καλός φίλος.
Η αλήθεια είναι ότι έχουμε τόσα όμορφα για να σε θυμόμαστε και να σε τιμούμε. Η φυσική σου απουσία όμως εκκωφαντική. Και δύσκολα αποδεκτή.
Στην Κούλα σου, τη γυναίκα της ζωής σου, να πω κουράγιο και υπομονή. Και θα είμαστε κοντά της για να περιορίσουμε, αν είναι δυνατόν, τον πόνο της.
Το ίδιο και στα αγαπημένα παιδιά και εγγόνια σου.
Να είναι περήφανα για τον πατέρα και παππού τους.
Με πονά πολύ που οι συνθήκες, γενικές και προσωπικές, δεν μου επιτρέπουν να είμαι παρών για να σου πω δια ζώσης δυο λόγια. Σου στέλνω λοιπόν γραφτά, να πάρεις μαζί σου, το αντίο μου.
Καλό σου κατευόδιο, φίλε. Θα είσαι πάντα στη σκέψη μας, στις θύμησες μας. Άνθρωποι σαν εσένα αφήνουν βαθύ το σημάδι τους στο πέρασμά τους από τη ζωή σαν φάρο για μας τους υπόλοιπους.
Να είναι ελαφρύ το χώμα της πατρίδας σου που θα σε σκεπάσει.
Αντώνης Εμμ. Ζερβός
Δήμαρχος Αγίου Νικολάου
