Αυτήν την χρονική περίοδο, όπου κι αν περπατήσουμε στην εξοχή θα αντικρίσουμε το κίτρινο χρώμα των ανθισμένων ασπάλαθων. Τους βλέπουμε παντού, κυρίως όπου υπάρχουν ακαλλιέργητα χωράφια. Μάλλον έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια.
* Το όμορφο θέαμα πάντα φέρνει στο μυαλό μου το ποίημα του Γιώργου Σεφέρη «Επί Ασπαλάθων…». Είναι το τελευταίο ποίημα του μεγάλου ποιητή μας και δημοσιεύτηκε στο «Βήμα» (στις 23 Σεπτεμβρίου 1971) τρεις μέρες μετά το θάνατό του, στην περίοδο της δικτατορίας. Το ποίημα βασίζεται σε μια περικοπή του Πλάτωνα που αναφέρεται στη μεταθανάτια τιμωρία των αδίκων και ιδιαίτερα του Αρδιαίου που «τους ξεσκίζουν επάνω στ’ ασπαλάθια»:
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
«τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει
«τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι».
Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του ο Παμφύλιος Αρδιαίος, ο πανάθλιος Τύραννος. (31 Μαρτίου 1971).
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΛΩΝΤΖΑΣ