Η λέπρα μπορεί να φαντάζει μακρινή ασθένεια, όμως μέχρι το 2020 είχαν καταγραφεί περισσότερα από 120.000 κρούσματα ανάμεσα σε 139 χώρες. Σε αντίθεση με τα αρχαία χρόνια, πλέον είναι ιάσιμη ασθένεια. Με αφορμή την πρόσφατη παγκόσμια ημέρα λέπρας, διαβάσαμε ένα κείμενο της Νίκης Χατζηευστρατίου (pillowfights) το οποίο καταλήγει με τα παρακάτω λόγια που αξίζουν της προσοχής μας:
- Η ιστορία έρχεται να επιβεβαιώσει και αυτή τη φορά το φόβο των ανθρώπων απέναντι στο άγνωστο. Το πόσο απάνθρωπους και ξένους μπορεί να μας κάνει κάτι που δε γνωρίζουμε ακόμα και μπροστά στον γείτονα, τον φίλο και τον άνθρωπο μας. Μας δείχνει ότι η λέπρα ήταν πρόβλημα αλλά ακόμα μεγαλύτερο είναι η ίδια η αντιμετώπιση των ανθρώπων απέναντι σε κάθε πρόβλημα. Έρχεται να μας δείξει πως στις δύσκολες στιγμές οι περισσότεροι διαλέγουν την προσωπική τους σωτηρία ανεξάρτητα ποιον έχουν απέναντί τους, προτιμώντας να αποτελούν μια δύναμη κατά μόνας αν χρειαστεί, παρά όλοι μαζί σαν ομάδα απέναντι σε κάτι καταστροφικό. Κι έτσι όσους διαφέρουν τους τοποθετούν στο περιθώριο, κι ας έτρωγαν μαζί μέχρι χθες.
- Πια δεν το λέμε λέπρα. Το λέμε ακμή, σύνδρομο down, αυτισμό. Το λέμε αλωπεκία, το λέμε τρέλα. Δείχνουμε το χοντρό παιδάκι στο σχολείο, το παιδί των χωρισμένων γονιών, τη φτωχή κοπέλα ή εκείνον που έχει διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις. Δεν ήταν οι λεπροί το πρόβλημα τελικά, ήταν η ίδια η ανθρωπότητα που δεν ενώθηκε για να πολεμήσει έναν κοινό εχθρό.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΛΩΝΤΖΑΣ