Ένα ένα τα λουλούδια της άνοιξης τελειώνουν. Αυτές τις ημέρες, σ’ όλο το Μεραμπέλλο, σε όποια εξοχή κι’ αν βρεθώ, παντού συναντώ το αγριόχορτο σταφυλίνακας (άγριο καρότο, daucus carota). Πρόκειται για ένα είδος εδώδιμου αγριόχορτου, που μπορεί δηλαδή να φαγωθεί.
Πριν από μερικά χρόνια, ο συν-οδοιπόρος του Ορειβατικού Συλλόγου Νίκος Μαλέρδος, μετά από πεζοπορία στο φαράγγι του Ρίχτη, μάζεψε μερικούς σταφυλίνακες έφτιαξε κουρκούτι και μάς τους τηγάνισε. Ήταν νοστιμότατοι! Πιστεύεται ότι βοηθά στη μείωση της αρτηριακής πίεσης (Κασσωτάκης).
¡ Ο βλαστός του σταφυλίνακα καταλήγει σε πολλά λεπτά μικρά άνθη με μακρύ μίσχο (κοτσάνι), σε σχήμα σκιαδίου. Στιαδανθή ονομάζονται τα φυτά με άνθη κυκλικά, σαν ομπρέλα. Το πιο εντυπωσιακό στο άνθος του σταφυλίνακα είναι ένα μικρό μαύρο σημαδάκι στο κέντρο του, που μοιάζει με μικρό έντομο με συνέπεια να προσελκύει τα άλλα έντομα, βοηθώντας έτσι στην επικονίασή του (γονιμοποίηση). Για κάποια χρόνια νόμιζα ότι ήταν πράγματι ένα έντομο στη μέση του άνθους. Στο τέλος της άνθησης το σκιάδιο κλείνει προς τα μέσα και σχηματίζει μικρή φωλιά. Παράγει έως 4000 σπόρους ανά φυτό.
¡ Μια περίεργη πρόληψη αναφέρει ο Μανώλης Πιτυκάκης στο «Γλωσσικό Ιδίωμα της Ανατολικής Κρήτης»: Τα λουλουδάκια που όλα μαζί μοιάζουν σαν ομπρέλα είναι λευκά στην περιφέρεια και κόκκινα σε μιαν ορισμένη έκταση του κέντρου. Οι αγρότες από γενιά σε γενιά, ισχυρίζονται ότι κάθε χρόνο τα κόκκινα λιγοστεύουν και περιορίζονται σε στενότερο χώρο προς το κέντρο. Παραλληλίζοντας φαίνεται έτσι την εξέλιξη της ανθρωπότητας στο χειρότερο -όπως πιστεύουν- με τη βαθμιαία ελάττωση των λουλουδιών «στο χρώμα της αιδούς» αποφαίνονται ότι όταν θα εξαφανισθούν και τα τελευταία, τότε «δα χαλάσει ο κόσμος» δηλαδή θα χαθεί η ανθρωπιά, η τιμιότης και ότι θα επικρατήσει πλήρης έκλυση των ηθών.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΛΩΝΤΖΑΣ