Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, αξιοθέατο της πόλης αποτελούν τα εκατοντάδες πουλάκια, σπουργίτια ή κοπρίτες, που κελαηδούν στα ψηλά πεύκα του κεντρικού δρόμου Ρούσου Κουνδούρου. Οι επισκέπτες μας παραξενεύονται από τους δυνατούς ήχους και κοιτάζουν ψηλά προσπαθώντας να τα διακρίνουν ανάμεσα στα κλαδιά.
* Η απορία μας είναι, επειδή προτιμούν τα λίγα ακόμα παλιά ψηλά πεύκα, αν θα μετακομίσουν στα νεότερα πιο χαμηλά, όταν δεν θα έχει απομείνει κανένα από τα ψηλά, που χρόνο με το χρόνο «χάνουμε».
* Τα σπουργίτια ζουν σχεδόν αποκλειστικά κοντά στον άνθρωπο, σε πόλεις, χωριά και κάθε είδους ανθρώπινη εγκατάσταση. Όμως σπάνια ασχολείται κανείς μαζί τους, γιατί δεν είναι με κάποιο τρόπο ελκυστικά, ούτε ιδιαίτερα όμορφα, ούτε «καλοί τραγουδιστές». Όλη την ημέρα γυρίζουν και αναζητούν την τροφή τους. Τις απογευματινές ώρες θα επιστρέψουν στο «σπίτι -πεύκο» τους και θα αρχίσουν τα παιχνίδια τους από δένδρο σε δένδρο μέχρι να καταλαγιάσουν για το βραδινό τους ύπνο.
* Το σπουργίτι θεωρείται δείκτης βιοποικιλότητας στο περιβάλλον μας και η ανησυχητική μείωση του πληθυσμού του κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Η αστικοποίηση του περιβάλλοντος έχει περιορίσει σημαντικά τα μέρη εύρεσης τροφής και καταφυγίου για τα πουλιά. Σε πολλές πόλεις ανά τον κόσμο, όπως το Λονδίνο, έχει παρατηρηθεί κατακόρυφη μείωση των πληθυσμών του σπουργιτιού μέχρι 70% τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΛΩΝΤΖΑΣ