Πάνω σε μια χναροσυκιά πρόσεξα μια μορφή ζωής που με εντυπωσίασε. Πάνω στα φύλλα της ήταν κολλημένα αμέτρητα μικρά λευκά χοχλιδάκια, σαν ένα τσαμπί από σταφύλια. Το θέαμα εντυπωσιακό και πρωτότυπο. Τώρα περιμένουν τη βροχή για να «συρθούν» ξανά.
Τα σαλιγκάρια, τους ζεστούς ξηρούς μήνες υποχωρούν στο εσωτερικό τους κέλυφος και σφραγίζουν την είσοδο με ένα είδος προσωρινού καλύμματος από αποξηραμένη βλέννα. Σε αυτή την κατάσταση βρίσκονται σε ένα είδος «νάρκης» και μπορούν να επιβιώσουν χωρίς νερό για μήνες.
* Όσο για τους βρώσιμους χοχλιούς, τις μέρες μας τρώμε τους χονδρούς. Πιο παλιά είχαμε πολλούς ασπριδερούς λιανούς χοχλιούς, που αποτελούσαν εκλεκτό μεζέ της ρακής. Ο καφετζής τους έβραζε με μπόλικο ξύδι και αλάτι. Οι λιανοί δε σέρνονται και είναι έτοιμοι για κατανάλωση αμέσως, δηλαδή δεν θέλουν σάκασμα (=το τάισμα χοχλιών με αλεύρι για να «καθαρίσουν» από τα χόρτα).
ΛΕΩΝ. Κ.
