Στην πρόσφατη περιήγησή μου στο δάσος του Κρούστα βρέθηκα μπροστά σε ένα κουτάκι (ντενεκάκι) που παλιά το χρησιμοποιούσαν για να μαζέψουν τη ρητίνη από τα πεύκα.
Τη διαδικασία μας εξηγεί ο φυσιοδίφης Γιώργος Αφορδακός: «Με ένα σκεπάρνι γδέρνανε ένα κομμάτι περίπου 10 πόντους από το φλοιό του κορμού του πεύκου. Μετά, πάλι με το σκεπάρνι, κάνανε χαρακιές κάθετες προς τον κορμό και σ’ αυτήν την εγκοπή προσαρμόζαμε το χείλος από τα ντενεκάκια. Το πεύκο έβγαζε από τις χαρακιές το ρετσίνι, ένα πυκνόρρευστο, κολλώδες και άχρωμο υγρό που έπεφτε στα ντενεκάκια.
Αυτή η εργασία γινόταν συνήθως τους καλοκαιρούς μήνες που έκανε ζέστη και το ρετσίνι κατέβαινε πιο εύκολα. Το ρετσίνι τότε είχε πολλές χρήσεις και, εκτός από την παραγωγή νεφτιού και βερνικιών, το χρησιμοποιούσαν και για να αρωματίζουν κρασί. Διαπιστώθηκε ότι το κρασί αφ’ ενός δεν αλλοιωνόταν εύκολα και αφ’ ετέρου αποκτούσε μια χαρακτηριστική ευχάριστη γεύση. Ένα κομμάτι ξεραμένο ρετσίνι έχουν και όλοι οι λυράρηδες για να τρίβουν τις τρίχες από το δοξάρι της λύρας, λόγω της ικανότητας του να προσθέτει τριβή στην τρίχα και έτσι να αυξάνεται η ποιότητα του ήχου».
Το φθινόπωρο του 1898 τη διοίκηση του Τμήματος Λασιθίου ανέλαβαν οι Γάλλοι. Για λόγους προστασίας των δασών, με νόμο αποφάσισαν τον περιορισμό της υλοτομίας και την αποφλοίωση του κορμού των πεύκων. (Μαρία Σωρού).
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΛΩΝΤΖΑΣ