Μια φωτογραφία με πολλές αναμνήσεις κοινοποίησε η συμπολίτισσά μας Αφροδίτη Συγγελάκη στην ομάδα «Παλιές φωτογραφίες του Δήμου Αγίου Νικολάου». Βλέπουμε τον παραλιακό δρόμο προς Αμμούδι, πώς ήταν το 1956, μπροστά από το σπίτι Δαφνομήλη και το σπίτι όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα.
Βλέπουμε ότι τότε ήταν ένας στενός δρόμος, καθώς η σημερινή διαπλάτυνση έγινε γύρω στο 1970. Ξεχωρίζουν τα αλμυρίκια στην αριστερή πλευρά του δρόμου τα οποία σήμερα δεν υπάρχουν. Διακρίνουμε και… ανθρώπους καθώς ο δρόμος αυτός ήταν πάντα, ιδίως τότε, ο δρόμος περιπάτου των Αγιονικολιωτών. Δεν ήταν τυχαίος ο τίτλος του ως… νυφοπάζαρο της πόλης.
Απέναντι διακρίνεται ο δρόμος της Ελούντας που μόλις είχε ολοκληρωθεί. Όπως αναφέρει ο Μανώλης Μακράκης στο βιβλίο του «Ελούντα», η διάνοιξη του δρόμου αυτού άρχισε το 1951 και τελείωσε το 1956 οπότε και δρομολογήθηκε λεωφορείο της γραμμής Άγιος Νικόλαος – Ελούντα. Τη διάνοιξη την ανέλαβε εργολάβος, ενώ στα μη βραχώδη τμήματα χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος της προσωπικής εργασίας των κατοίκων οι οποίοι άνοιγαν το δρόμο με κασμάδες, σκαλίδες και φτυάρια. Ο δρόμος ασφαλτοστρώθηκε το 1970.
Ο συμπολίτης μας Γιώργος Δεμέτζος μας έδωσε πρόσθετα ενδιαφέροντα στοιχεία. «Ο δρόμος για Ελούντα δεν έγινε μονοκόμματος. Αρχικά πήγαινε μέχρι το Αμμούδι, μετά μέχρι τον Όρμο και συνέχιζε μέχρι του Κακλή, μέσα από το σημερινό Candia Park Village. Το τμήμα από του Κακλή μέχρι το “Ήρα” το έκανε μονάδα Μηχανικού του Στρατού. Θυμάμαι τους άντρες που έμεναν σε αντίσκηνα, κοντά στον Κακλή και το πρωί με ξυπνούσε η σάλπιγγα του εγερτηρίου, από τα Χαβάνια όπου έμενα. Το τμήμα από το “Ήρα” μέχρι την Παναγία στα Λενικά το έκαναν ιδιώτες. Θυμάμαι και ένα δυσάρεστο γεγονός, ένα θάνατο από φουρνέλο που δεν έπαιξε και ο Μιχάλης Κουνενός πήγε κοντά να δει και τότε έγινε η έκρηξη», πρόσθεσε ο Γιώργος Δεμέτζος.
ΛΕΩΝ.Κ.