Έναν «τηλεφωνικό μεταλλάκτη» ανακάλυψα στο κουρείο του «Νίκου» και ανακάλεσα –και πάλι!- περασμένες εποχές! Πρόκειται για μια συσκευή που χρησιμοποιούνταν παλαιότερα στις τηλεφωνικές γραμμές, αλλά με την έλευση των ψηφιακών συστημάτων τηλεφωνίας η χρήση τους έχει εκλείψει.
- Στο «Μουσείο Τηλεπικοινωνιών ΟΤΕ» βγήκα φωτογραφία της ίδιας συσκευής και υπάρχει η παρακάτω περιγραφή της: «Ξύλινος τηλεφωνικός μεταλλάκτης 5 γραμμών, διαστάσεων: 25 x 37 x 27 εκατ., με πρόσοψη από μέταλλο και βακελίτη. Αριστερά υπάρχει το άγκιστρο και το ακουστικό από βακελίτη και στο δεξί μέρος της πρόσοψης η μανιβέλα και ο δίσκος κλήσης».
- Υπάρχει και το «ανέκδοτο» με ένα παιδί… που του είπαν να πάρει τηλέφωνο από συσκευή με καντράν, αυτήν με τον περιστρεφόμενο δίσκο με αριθμούς. Ήταν αδύνατον! Πού να ήξερε ότι για να κάνει μια κλήση, έπρεπε να σηκώσει πρώτα το ακουστικό και μετά, «έναν ένα», να περιστρέψει τον δίσκο με τους αριθμούς! Κι όμως δεν είναι πολλά χρόνια πριν!
Ψάχνοντας τα αρχεία μου ανακάλυψα ένα κείμενο που δημοσίευσα στην ΑΝΑΤΟΛΗ πριν από 15 (!) χρόνια. Το βρήκα ενδιαφέρον και αναδημοσιεύω τμήμα του… για τους νέους αναγνώστες της ΑΝΑΤΟΛΗΣ… εννοώ και τους νέους σε ηλικία που δεν ξέρουν -ούτε μπορούν να φανταστούν- την ταλαιπωρία που είχε η δική μου γενιά για να επικοινωνήσει τηλεφωνικά. Έγραφα λοιπόν:
42
242
22242
0841 22242
08410 22242
28410 22242
είναι ο σημερινός τηλεφωνικός αριθμός της ΑΝΑΤΟΛΗΣ!
- Τα παραπάνω νούμερα δεν είναι αριθμητικός ρόμβος. Είναι η εξέλιξη των τηλεφωνικών αριθμών του ΟΤΕ, από την εποχή που ξεκίνησε η λειτουργία του στον Άγιο Νικόλαο. Δεν είμαι σίγουρος για την ακριβή χρονολογία που ο ΟΤΕ έδωσε τους πρώτους αριθμούς. Θυμάμαι το νούμερο 32 των Αδελφών Κλώντζα, το 42 για την ΑΝΑΤΟΛΗ, το 12 για τους Αδελφούς Αλεξανδράκη και το 13 για τον Μανώλη Κοκκίνη.
- Την εποχή αυτή το τηλεφωνείο ήταν στον πεζόδρομο της 28ης Οκτωβρίου, εκεί που ήταν το Ταχυδρομείο. Εκεί θυμάμαι την Καλλιόπη Καραβελάκη, μπροστά σε ένα μηχάνημα με πολλές… «τρύπες» επάνω του! Τί κάναμε την εποχή αυτή; Σηκώναμε το ακουστικό και γυρίζαμε 2-3 φορές μια μικρή μανιβέλα που ήταν στο πλάι της τηλεφωνικής συσκευής. Περιμέναμε την απάντηση της τηλεφωνήτριας. Όταν απαντούσε, της ζητούσαμε να μας συνδέσει με το νούμερο που θέλαμε. Αυτή τότε, έπιανε το βύσμα της γραμμής και το έβαζε στην ανάλογη «τρύπα» που θα μας συνέδεε με αυτόν που θέλαμε να μιλήσουμε. Αν η κουβέντα μας κρατούσε πολύ, κάποια στιγμή θα ακούγαμε την φωνή της τηλεφωνήτριας, η οποία έλεγχε εάν συνεχίζαμε να μιλάμε για να κάνει την αποσύνδεση.
- Μιλάμε για μια εποχή που οι γραμμές και οι αριθμοί ήταν περιορισμένοι, που για να αποκτήσουμε ένα νούμερο έπρεπε να περιμένουμε μήνες, μέχρις ότου γίνει νέα αναβάθμιση των δικτύων, ή να έχουμε κάποιο… «μέσον». Τότε για να «πιάσουμε» γραμμή έπρεπε να πάρουμε τα πρώτα ψηφία της πόλης που καλούσες, να περιμένουμε να… «ανοίξει» η γραμμή και μετά να συνεχίσουμε με τα υπόλοιπα ψηφία. Αν ήμασταν τυχεροί πιάναμε με την πρώτη. Διαφορετικά θα έπρεπε να επαναλάβουμε τις κινήσεις αυτές πολλές φορές! Για το εξωτερικό, δεν το συζητώ… ήθελε υπομονή και κουράγιο!
ΛΕΩΝ.Κ.