Μεγεθύνσεις σχεδίων που ζωγράφισαν μαθητές του νηπιαγωγείου, διακοσμούν τον ανατολικό τοίχο του 4ου Νηπιαγωγείου και του Ειδικού Σχολείου Αγίου Νικολάου. Το έργο ολοκληρώθηκε από τον Αλέξανδρο Σιμόπουλο τις προηγούμενες ημέρες. Ηταν μια ακόμη εικαστική παρέμβαση στο πλαίσιο της δράσης του ΠΑΟΔΑΝ για «Το Πνεύμα της Σκάλας». Ήταν επιλογή του ίδιου του καλλιτέχνη, αντί να επιβάλει, ως προσκεκλημένος ζωγράφος, τη δική του αισθητική, με την εκτέλεση ενός δικού του έργου στο δημόσια ορατό σημείο που του παραχωρήθηκε, να πάρει υλικό από ζωγραφιές που έκαναν οι μαθητές ειδικά για τη συγκεκριμένη δράση, να συνθέσει τις μορφές, ζωγραφίζοντάς της σε μεγάλη κλίμακα στον τοίχο των δύο σχολείων. Η τοιχογραφία εκτελέστηκε με ακρυλικά χρώματα και επιστρώθηκε με μονωτικό βερνίκι ώστε να λάβει μεγαλύτερη αντοχή από τη διαβρωτική ενέργεια του καιρού και του χρόνου.
Όπως είπε στην ΑΝΑΤΟΛΗ ο καλλιτέχνης, το αποτέλεσμα αποτελεί μια εικαστική παρέμβαση που βασίζεται στη «συνέργεια», στην οποία συμπεριλήφθηκαν τα παιδιά ώστε η δράση και ο αποτέλεσμά της να έχει και εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Παράλληλα, ήταν ένας τρόπος να διαπιστωθεί αν μπορεί και πώς να λειτουργήσει η δημόσια Τέχνη, η ζωγραφική και η ζωγραφική χειρονομία των παιδιών, είπε ο κ. Σιμόπουλος. «Παρέλαβα τις ζωγραφιές των παιδιών. Δεν μπήκα στη διαδικασία αξιολόγησης, να θεωρήσω δηλαδή κάποια από τα σχέδια καλύτερα από τα άλλα αποκλείοντας με τον οποιοδήποτε τρόπο κάποιο από τα παιδιά και συμπεριέλαβα όσα περισσότερα σχέδιά τους μπόρεσα και τα μετέφερα ισότιμα στον τοίχο», είπε ο καλλιτέχνης.
Στην ερώτηση, ποιο είναι το «πνεύμα» που επιδίωξε να δώσει στη συγκεκριμένη σκάλα, η «πλάτη» της οποίας είναι ο ζωγραφισμένος τοίχος του σχολείου, ο Αλέξανδρος Σιμόπουλος είπε: «Με τη μεγέθυνση της εικαστικής γραφής των παιδιών προκαλούμε τα ίδια τα παιδιά και τον κόσμο να παρατηρήσουν τις ζωγραφιές τους πιο προσεκτικά, μεταφέροντας στο θεατή το όποιο μήνυμα, απλό ή σύνθετο, περιέχει αυτή η γραφή και οι μορφές».
Ο καλλιτέχνης που προσκάλεσε ο ΠΑΟΔΑΝ για τη συγκεκριμένη παρέμβαση είναι απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών στο Λονδίνο και μετακινείται διαρκώς σε διάφορες χώρες. Ζωγραφίζει στο στούντιο αλλά και πολύ στο δημόσιο χώρο κάνοντας τοιχογραφίες και εγκαταστάσεις. Στις τοιχογραφίες επιδιώκει συνήθως να ενέχει το στοιχείο της «συμμετοχικής σύμπραξης» και ανάλογα με τη θέση των έργων του, αυτά να «συνομιλούν» με τον τόπο που βρίσκονται και με τις τοπικές κοινότητες.
Αναφερόμενος στις δυσκολίες της εκτέλεσης ενός τέτοιου έργου, εξήγησε ότι είναι κυρίως της σύλληψης της ιδέας που στην απόδοσή της θα κρατά τις ισορροπίες αφού γίνεται σε πολύ μεγάλη κλίμακα και σε δημόσιο χώρο. Από τεχνικής απόψεως, η δυσκολία σχετίζεται με την αντιμετώπιση της κλίμακας αυτής, δηλαδή να μεγεθύνει τα σχήματα των παιδιών με το σωστό τρόπο, το πού θα μπει ποιο, απαιτεί πολλές μετρήσεις και πολύ καλό προσχεδιασμό, πριν ξεκινήσει η ζωγραφική με το χρώμα.
Τον ρωτήσαμε αν θεωρεί ότι το κοινό αντιλαμβάνεται την σημασία και αξία ενός καλλιτεχνικού έργου στο δημόσιο χώρο και αν το σέβεται ως τέτοιο.
«Πιστεύω ότι το αντιλαμβάνεται και επομένως αντιδρά ως προς αυτό, και ο καθένας το αξιολογεί με το δικό του τρόπο και τις προσλαμβάνουσες που έχει περί Τέχνης. Το στοίχημα για κάθε έργο Τέχνης στο δημόσιο χώρο είναι να επιτύχει να συμπεριλάβει όσο πιο πολύ κόσμο γίνεται. Κάποιοι το αποδέχονται στο δημόσιο χώρο, άλλοι όχι… Πολύ συχνά ορισμένοι βάζουν και τη… δική τους πινελιά».
Στο αν αποτελεί στοιχείο ενός έργου Τέχνης στο δημόσιο χώρο, να προκαλεί το θεατή, τον πεζό και πιθανόν να τον προσκαλεί να λειτουργήσει και διαδραστικά σε σχέση με το έργο, ο καλλιτέχνης δεν το απέκλεισε: «Θεωρώ ότι όταν κάτι τοποθετείται στο δημόσιο χώρο, κάπως γίνεται κομμάτι του. Οπότε κάθε τροπή που μπορεί να πάρει, για μένα είναι δεκτή, σεβαστή και επιθυμητή κιόλας…», κατέληξε.
ΝΙΚΟΣ ΤΡΑΝΤΑΣ