Από μια παλιά φωτογραφία θυμήθηκα τους φούρνους και το «ψητό στο φούρνο». Δεν είχαμε τις σημερινές ηλεκτρικές κουζίνες και οι νοικοκυρές ετοίμαζαν το «ψητό», το κυριακάτικο γεύμα των οικογενειών… αλλά όχι όλων καθώς οι καιροί ήταν δύσκολοι! Το ψητό το πηγαίναμε στο φούρνο της γειτονιάς -μετά την εκκλησία!- για να το πάρουμε λίγες ώρες αργότερα. Θα έλεγα ότι ήταν μια συνήθεια που συμβόλιζε μια ολόκληρη εποχή μετά τον εμφύλιο μέχρι και τη μεταπολίτευση.
* Στη γειτονιά μου, στα Αράπικα του Αγίου Νικολάου, είχαμε το φούρνο «του Φούσκη και Φανούρη», στην οδό Καπετάν Φαφούτη, δίπλα στη λίμνη (σήμερα πρακτορείο ΟΠΑΠ). Θυμάμαι καλά το βουνό από λαμαρίνες με τα «κουλουράκια», ιδίως τις περιόδους των γιορτών (Χριστουγέννων και Πάσχα). Θυμάμαι τα ταψιά με το ψητό, σκεπασμένα με μια πετσέτα, να μεταφέρονται στο φούρνο, θυμάμαι και τον «καλό και αγαθό» Νίκο, που βοηθούμε στη μεταφορά των ψημένων στα σπίτια.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΛΩΝΤΖΑΣ