Ένα μοναδικό θέαμα μου επεφύλαξαν τα ψαρόνια (Sturnus vulgaris) που έχουν έλθει και στα μέρη μας. Περπατούσα στην περιοχή του Αλμυρού και, για αρκετή ώρα, θαύμαζα τους εντυπωσιακούς σχηματισμούς που έκαναν κατά την πτήση τους, πάνω από το κεφάλι μου.
Στην Ελλάδα τα μεταναστευτικά ψαρόνια έρχονται τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο και φεύγουν τον Μάρτιο και τον Απρίλιο. Δεν τους αρέσει το κρύο και γι’ αυτό έρχονται στη χώρα μας που οι χειμώνες είναι πιο ήπιοι απ’ ότι στη Βόρεια Ευρώπη. Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι πως προτιμούν να περνούν τη νύχτα τους στις πόλεις λόγω της αυξημένης θερμοκρασίας που επικρατεί σε αυτές, σε σχέση με την ύπαιθρο.
Σίγουρα οι σχηματισμοί των πουλιών είναι ένα θαύμα της φύσης. Στο ερώτημα «πως τα καταφέρνουν, με αυτήν τη ταχύτητα που πετούν, να μην… κουτουλούν μεταξύ τους;» βρήκα τις παρακάτω απαντήσεις: Τα πουλιά που πετούν σε σχηματισμούς έχουν αναπτύξει μια σειρά από στρατηγικές για να αποφύγουν τις συγκρούσεις. Για παράδειγμα, τα πουλιά στο πίσω μέρος του σχηματισμού μπορεί να πετάξουν λίγο χαμηλότερα από τα πουλιά μπροστά τους, ώστε να έχουν καλύτερη ορατότητα. Χρησιμοποιούν την οπτική τους επαφή για να διατηρήσουν την απόσταση μεταξύ τους και τα φωνητικά τους για να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και να διατηρήσουν την απόσταση.
Μελέτες έχουν δείξει ότι κάθε πουλί μπορεί να παρακολουθεί στενά τις κινήσεις τουλάχιστον επτά γειτονικών ατόμων. Αυτό δημιουργεί ένα πολύπλοκο δίκτυο «συνδέσεων» μέσα στο κοπάδι που εκτρέπει τη διατήρηση του σχηματισμού, αλλά και τις ταχύτατες κινήσεις και αλλαγές πορείας. Μια στροφή αρχίζει όταν κάποιο ή κάποια πουλιά από την περιφέρεια του κοπαδιού γυρίζουν προ το κέντρο του. Τα γειτονικά άτομα ακολουθούν την κίνησή τους και η μεταβολή πορείας εξαπλώνεται σαν κύμα, ταχύτατα, σε όλο το κοπάδι. Ο χρόνος αντίδρασης σε ένα κοπάδι μπορεί να είναι μικρότερος από 1/70 του δευτερόλεπτου (!)
ΛΕΩΝ.Κ.