Μνήμες αεροπορικού δυστυχήματος στα Λευκά Ορη μετά από 41 χρόνια

Ο Georg Gruber ήταν μόλις 21 ετών τον Φεβρουάριο του 1975, όταν σε ένα τραγικό δυστύχημα, ένα αεροσκάφος της Πολεμικής Αεροπορίας της τότε Δυτικής Γερμανίας συνετρίβη στα Λευκά Ορη, στην κορυφή Μαλλοτήρα. Απλός στρατιώτης τότε ο Georg μεταφέρθηκε από τη Γερμανία στα Χανιά μαζί με άλλους 30 ειδικά εκπαιδευμένους στρατιώτες για τις ορεινές περιοχές προκειμένου να επιτελέσουν ένα πολύ μακάβριο έργο. Να μαζέψουν ό,τι είχε απομείνει από τα σώματα των 35 Γερμανών στρατιωτικών και του 7μελούς πληρώματος του αεροσκάφους C-160 στο οποίο και μετέβαιναν.
Αυτές τις ημέρες ο κ. Gruber βρέθηκε στα Χανιά και μεταβαίνοντας με αυτοκίνητο, χρησιμοποιώντας ποδήλατο και κάνοντας 3 ώρες πεζοπορία, κατάφερε να φτάσει και πάλι στο σημείο όπου είχε γίνει το δυστύχημα!
Μιλώντας στα “Χ.Ν.”, εξηγεί πως τα όσα είχε δει τον Φεβρουάριο του 1975 του είχαν σημαδέψει τη ζωή καθώς για περίπου 10 ημέρες, μαζί με τους συντρόφους του, μεταφέρονταν με ελικόπτερα από το αεροδρόμιο Χανίων στο σημείο της πτώσης του αεροσκάφους όπου και προσπαθούσαν να βρουν ό,τι είχε απομείνει από τους άτυχους επιβαίνοντες. Και τα ελικόπτερα είχαν έρθει από τη Γερμανία με τους πιλότους τους να είναι εξειδικευμένοι να πετάνε ανάμεσα σε βουνοκορφές.
«Προσπαθούσαμε να μην σκεπτόμαστε πολλά όταν κάναμε αυτήν την εργασία. Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Εμείς φτάσαμε άμεσα στα Χανιά από τη Γερμανία την επόμενη ημέρα του ατυχήματος. Μας εξέπληξε που είδαμε χιόνια στα βουνά γιατί εκείνη την εποχή δεν είχε στη Γερμανία!» μας λέει ο Georg.
Οπως θυμάται ο συνομιλητής μας, μόνο τα σώματα των πιλότων που πετάχθηκαν από την πρόσκρουση εκτός αεροσκάφους ήταν σε μια κάπως καλή κατάσταση. Από τους υπόλοιπους στρατιωτικούς δεν είχε μείνει τίποτα! Ενα πολύ θλιβερό θέαμα. «Τα συντρίμμια ήταν διασκορπισμένα σε μια τεράστια έκταση που ήταν πολύ δύσκολο να τα εξετάσεις. Το χιόνι και ο πάγος ήταν τόσο πολύ που ήταν σχεδόν αδύνατον να ισορροπήσεις σε αυτό και να δουλέψεις. To αεροπλάνο είχε συντριβεί σε μια πλαγιά, αφού πρώτα είχε βρει το φτερό του πάνω στο βουνό. Ολοι οι επιβαίνοντες σκοτώθηκαν με την πρόσκρουση» μας αναφέρει.

ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Από την εποχή εκείνη ο κ. Gruber έχει μια σειρά από φωτογραφίες που δείχνουν το σημείο της πρόσκρουσης, αλλά και την πόλη των Χανίων στο βάθος. Ετσι όταν βρέθηκε αυτές τις ημέρες στα Χανιά για διακοπές, αποφάσισε να ξαναπάει στην κορυφή Μαλλοτήρα. Αρχικά, μαζί με τη σύντροφό του Susan Maier, πήγαν στον Μαδαρό των Κεραμειών. Εκεί συνομίλησαν με πολλούς ντόπιους αναζητώντας πληροφορίες για το πώς θα έφταναν στο σημείο του ατυχήματος. «Ενας νεαρός μάς έφερε σε επαφή με έναν άλλο κύριο, ο οποίος μάς είπε ότι το σημείο του δυστυχήματος είχε πρόσβαση από το Θέρισο. Ετσι πήγαμε στο Θέρισο, ακολουθήσαμε με το αυτοκίνητο έναν χωμάτινο δρόμο που χρησιμοποιούν οι βοσκοί μέχρι κάποιο σημείο. Στη συνέχεια ο Georg πήρε το ποδήλατό του και συνέχισε για αρκετή ώρα και σε κάποιο σημείο το άφησε και χρειάστηκε να περπατήσει 3 ώρες για να φτάσει εκεί που είχε πέσει το αεροπλάνο» μάς λέει η κα Susan.
«Μπορεί να έχουν περάσει πολλά χρόνια, αλλά οι κορυφές, τα βουνά γύρω, τα Χανιά στο βάθος είχαν αποτυπωθεί στη μνήμη μου, ενώ είχα και τις φωτογραφίες. Μόλις έφτασα στο σημείο όπου είχα ξαναβρεθεί πριν από 41 χρόνια αμέσως το κατάλαβα» δηλώνει ο κ. Gruber, που μας δείχνει μερικά πράγματα που συνέλεξε από την τελευταία του επίσκεψη. Ενα κουμπί στρατιωτικής στολής και μεταλλικά τμήματα της ατράκτου του αεροπλάνου.

Το ατύχημα του C-160
Για τις συνθήκες του ατυχήματος έχει γράψει αρκετές φορές στα “Χ.Ν.” ο κ. Αντώνης Πλυμάκης, ο οποίος ήταν από τους πρώτους που έφτασε στο σημείο μαζί με μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Χανίων. Το δυστύχημα είχε γίνει στις 9 Φεβρουαρίου 1975 και όπως εξηγεί ο κ. Πλυμάκης: «Μεταγωγικό αεροσκάφος C-160 της γερμανικής Πολεμικής Αεροπορίας, που μετέφερε 35 Γερμανούς στρατιωτικούς για εκπαίδευση στο Π.Β.Κ. και με 7μελές πλήρωμα, συνετρίβη λίγο κάτω από την κορυφή των Λευκών Ορέων Μαλλοτήρα, σε υψόμετρο 1.800 μ. (κορυφή 1.950 μ.). Αφού απογειώθηκε από τη Γερμανία, ακολούθησε τον αεροδιάδρομο της Ιταλίας, φθάνοντας στην περιοχή των Χανίων, έλαβε άδεια για προσγείωση στο αεροδρόμιο Σούδας. Ακολουθώντας τη διαδρομή από αεροφάρο Παλαιόχωρας, έδωσε στις 14.17 στίγμα πάνω από την Παλαιόχωρα και ύψος 3.600 μ. (11.000 πόδια). Στις 14.18 δίδει στίγμα με απόσταση από Σούδα 46 χλμ. Στις 14.21 απόσταση 27 χλμ. από Σούδα και μετά από ένα λεπτό ότι προσεγγίζει τη Σούδα. Σε ρεπορτάζ, γερμανικού περιοδικού, μετά το δυστύχημα, αναφέρεται ότι δεν ήταν δυνατόν να έχει κινηθεί περισσότερο από 8 χλμ. το λεπτό, αλλά έπρεπε να είναι στα 18 χλμ. ακόμη. Με αυτά τα δεδομένα που έδωσε, έλαβε άδεια καθόδου στα 1.800 πόδια και έπρεπε με αριστερή στροφή να προσεγγίσει τη Σούδα… Πολύ πρωί της επομένης ξεκινήσαμε από Θέρισο τρία μέλη της ομάδας διάσωσης του Ορειβατικού Χανίων. Ο Τάκης Χουλιόπουλος, ο Τάσος Πρωτοψάλτης και ο γράφων και… φορτωθήκαμε και έναν Ηρακλειώτη φωτογράφο που ήρθε με… σκαρπίνια παπούτσια για πεζοπορία στο χιόνι. Το ύψος του χιονιού άρχιζε από το ένα μέτρο, για να είναι στην περιοχή του δυστυχήματος ίσως και πάνω από τρία μέτρα κι έτσι χρειάστηκαν έξι ώρες πεζοπορίας ως εκεί. Η τελευταία πλαγιά ήταν απότομη και με πάγο και για να φθάσει κανείς ως τα συντρίμμια χωρίς εξάρτηση πάγου ήταν πολύ επικίνδυνο. Το θέαμα ψηλότερα ήταν τραγικό. Εκατοντάδες αντικείμενα, κουρέλια, σχισμένα βιβλία, λαμαρίνες, σωλήνες και λουρίδες από μέταλλο, σαν αυτές που προκύπτουν όταν ανοίγουμε μια κονσέρβα κρέατος με το στριφτό ανοιχτήρι… Με δέος τις έβλεπες, γιατί αν γλιστρούσες πέφτοντας πάνω σε μια τέτοια, θα σε έκοβε σαν αγγούρι.
Μετά από λίγο έφτασε ένα ελικόπτερο διάσωσης, μικρό γερμανικό, που στάθηκε λίγο ψηλότερα από την κορυφή και ένας από το πλήρωμα κατέβηκε με σχοινί για να “πατήσει” το χιόνι και να διαπιστώσει αν μπορεί να “καθίσει” αυτό».